„Nigdy nie bałem się nazywać tego tak, jak to widzę”.

Jutro 1News rozpoczyna ekscytujący cotygodniowy serwis informacyjny dla fanów sportu. Napisana przez zapalonego prezentera sportowego Scotty'ego Stevensona książka From the Sidelines zapewni w poniedziałkowy poranek inteligentną analizę i szczerą opinię. Przed premierą Scotty opowiedział trochę o swoim życiu na uboczu i poza nim Emilia Simpson.

Chciałem robić to, co robię Od dziesiątego roku życia. Oglądałem inauguracyjny Puchar Świata w Rugby i chociaż większość moich znajomych marzyła o zostaniu drużyną All Blacks, pomyślałem, że Keith Quinn ma najlepszą pracę na świecie.

Nie przepadam za słuchaniem siebie. Posłucham najważniejszych momentów i zazwyczaj myślę: „Co mogłem zrobić inaczej?”. Jako komentatorzy sportowi na żywo, nasze głosy są powiązane z historycznym zapisem tego sportu, więc bez przesady traktuję tę odpowiedzialność bardzo poważnie. Pewnie, że czasami popełniałam błędy, ale nie żałuję jakoś szczególnie, nigdy nie obudziłam się w środku nocy z myślą, że to absolutny bałagan.

Moje dzieci? Nigdy nie słuchają. Dostają ode mnie bieżące komentarze na temat ich życia, więc moja praca nie ma dla nich znaczenia. Nie są fanami sportu, interesują się innymi rzeczami i doceniam to. Myślę, że to wspaniale, że mamy w domu trzech chłopców (w tym mnie), którzy mają różne zainteresowania i pasje.

Jestem specjalistą od przygotowań. Nigdy nie wiem, co wydarzy się w meczu, ale zawsze chcę mieć coś, na czym mogę polegać i o czym rozmawiać z odrobiną inteligencji i zrozumienia. Wyszukiwanie graczy, znajomość ich imion, dostrzeganie szczegółów – to jest ważne.

Dostajesz swoje ulubione. bardzo. Uwielbiałem Marty’ego Banksa, kwintesencję piłkarza. Był bohaterem, o którym zawsze miło było rozmawiać. I Biały Crockett! Lubię wspierać słabszych. Został spisany na straty i rozegrał więcej meczów Super Rugby niż jakikolwiek inny zawodnik.

Widzisz graczy posiadających siły nadprzyrodzone Wydajność Najbardziej jednak rezonują pracownicy. Myślę, że mamy dziwny związek z pojęciem talentu, zakładamy, że niektórzy ludzie po prostu się tacy rodzą, ale myślę, że jeśli nie połączy się tego z poważną etyką pracy, nie zajdzie to daleko w życiu.

Trzeba mieć tę chemię Ze współkomentatorem. Niektóre są bardzo zabawne, inne niezwykle analityczne. Zwłaszcza w krykiecie jesteś w trasie przez długi czas i dobrze poznajesz swoich kolegów z drużyny.

Katie Martin jest seksowna. Zawsze była przeraźliwie zabawna i miała naprawdę zajęty umysł. Jest także niesamowicie analityczna i nikogo nie dziwi, że udało jej się wypracować sobie niszę zarówno tutaj, jak i za granicą. Frankie McKay to głęboki myśliciel i najbardziej autentyczny człowiek, jakiego kiedykolwiek spotkasz. Rebecca Rolls to cudowna kobieta, pełna many i wielkiej pasji do sportu. Znormalizowaliśmy ich głosy. Nie ma teraz znaczenia, czy za mikrofonem stoi mężczyzna, czy kobieta – jest to jedna z rzeczy, z których nasz zespół komentatorów jest dumny.

Krykiet czy rugby? Kocham obu. Miałem okazję przeżyć kilka wyjątkowych chwil w obu dyscyplinach, a także w wielu innych sportach. Często chodzi o drobnostki – Bowler wygrał swój pierwszy Puchar Krajowy w 2012 roku, a my siedzieliśmy w wiszącym pudełku na rusztowaniu w Westport, a miejscowi nieśli po schodach zimne pudełka z homarami i białą przynętą.

Dorastałem w małych chmurkachW rejonie Ruakaka, na południe od Whangarei, moim miejscem była Primm Bay. Było pięknie, bardzo nam się podobało i mieliśmy złudzenie wolności. Ale dorastając w wiejskim miasteczku, zawsze wiedziałeś, że czyjaś matka patrzy.

Pod koniec piątej klasy Wysłano mnie do szkoły z internatem w Auckland Grammar. Przeszedłem ze szkoły koedukacyjnej, w której uczyło się 300 dzieci, do szkoły liczącej 2000 uczniów, którzy wyglądali, jakby utonęli w kałamarzu. Jest to trudne, gdy jest się trochę starszym i wszystkie grupy rówieśnicze są gotowe, ale dawało mi to satysfakcję i byłam dumna, że ​​moi rodzice mieli środki, aby podjąć za mnie tę decyzję. Kolejny rok spędziłem w szkole średniej w Republice Południowej Afryki. Był rok 1995 i bycie tam w czasach zmian było zachęcające. Poznałem ludzi, z którymi nadal się przyjaźnię, choć minęło już 30 lat.

Moja mama przyjechała do Nowej Zelandii Na początku lat 70., co było bardzo odważne. Poznała mojego ojca Kiedy studiował w Republice Południowej Afryki. To byłaby duża zmiana kulturowa – z Durbana do Whangarei w latach 70. zdecydowanie zauważyłem różnice. Była rzadką mieszkanką Republiki Południowej Afryki w Nowej Zelandii w czasach, gdy narastał sprzeciw wobec apartheidu. Dorastając, wiedzieliśmy wszystko o apartheidzie. Miałem dziadków, którzy żyli z podżegania do tego. Na pewno nie podobało się to mojej rodzinie.

Większość komentatorów to opowiadacze historii W sercu. Wydarzenia się rozwijają, a my opowiadamy żywą historię. W szkole zawsze brałem udział w przemówieniach i debatach, a pisanie było czymś, co zawsze mnie pociągało. Lato upłynęło pod znakiem surfingu lub piłki wodnej, zima – hokeja, a potem rugby. Jako dorosły wybrałem więcej zajęć towarzyskich, ale grałem w klubowym i reprezentacyjnym rugby do 19 roku życia, kiedy powtarzające się kontuzje i wstrząśnienia mózgu zmusiły mnie do zdjęcia butów.

Bardzo się ograniczam Aby biegać w tych dniach. Bieganie po szlakach. Zwykle sam. Jeśli jesteś w drodze, chcesz po prostu to zrobić, ale jeśli jest to droga, jesteś na łonie natury, masz termos z kawą i możesz spędzić z nią dzień, jest to tak samo mentalne, jak jest fizyczny. zdrowie. Bieganie to coś, czym obsesyjnie zainteresowałem się jakieś sześć lat temu. Staram się biegać przez większość dni. Lub przetasuj karty. Nigdy nie byłem fanem siłowni. Nie znajdziesz mnie pod żelazem. Nie jestem zbyt restrykcyjny w swoim życiu. Napij się piwa i idź pobiegać. Nienawidzę mieć obsesji na punkcie diety. Lubię gotować. Specjalista? Biorąc pod uwagę, że mam nastolatki z ograniczonym podniebieniem, więc jest kilka dań na zmianę, ale grillowany łosoś z Beurre Blanc jest prosty i pyszny.

Moja ulubiona książka sportowa Najprawdopodobniej Amerykanin. Norman Mailer był świetny, Grantland Rice, Wright Thompson i wielu innych. Pisma sportowe mogą popaść w szarość, ale wśród tych pisarzy nie brakuje kolorów. Tradycja amerykańska internalizuje pogląd, że historia sportu jest historią człowieka. To nie tylko fakty i statystyki. Myślę, że to Tom Robbins powiedział: „Nigdy nie bój się wymienić swojej krowy na garść magicznej fasoli”. Po tym jak napisał Wiele biografii sportowych Osobiście nie czytam ich zbyt wiele, ale Andre Agassi Open byłby jednym z najlepszych. Biorąc pod uwagę ogrom i zakres, „Chłopcy w łódce” Daniela Jamesa Browna to jedna z najwspanialszych historii.

Nie mogę się doczekać Napisz biuletyn omawiający problemy, którymi ludzie cieszą się w poniedziałkowe poranki. Osoby, które pasjonują się sportem, mają twarde i szybkie zdanie – a takich nie brakuje. Nigdy nie bałem się nazywać tego tak, jak to widzę, i nadal będę to robił.

Kliknij, aby subskrybować From the Sidelines i otrzymywać inteligentne analizy oraz szalone opinie na temat sportu jutro i w każdy poniedziałek o 5 rano.