Fryzjer Chester Bernasiewicz służył społeczności Małopolski

Szeroko znany ze swojego przyjaznego uśmiechu i wesołej palety przechodniów ze swojego salonu fryzjerskiego na Ronsvales Street, Chester Bernavic jest stałym elementem Małopolski w Toronto od ponad pół wieku.

Jego syn, Michael Bernasewicz, mówi właściciel Kaye’s Barber Shop, który regularnie obsługiwał trzy pokolenia tej samej rodziny i świadczył bezpłatne usługi nowym imigrantom, „był filarem społeczeństwa”. „Jego pseudonim i największa tożsamość to 'Chester the Barber’. Robi fryzury od ponad 60 lat i jest bardzo dumny ze swojej pracy, głęboko dbając o swoją lojalną bazę klientów.”

Urodzony w Polsce podczas II wojny światowej jako syn rolników Jana Bernasiewicza i byłej Marii Danialak, młodszy brat Franka, Staszyka, Józka i Marci, miał trudne wczesne życie, mówi jego syn Ryszard Bernasewicz. Józek został schwytany przez hitlerowców i wysłany do obozu pracy, a po wojnie rodzina została deportowana ze wschodniej Polski do małej wsi Wojcieszyn w zachodniej części kraju.

Chcąc zasponsorować swojego młodszego brata, aby dołączył do niej w Kanadzie, Marcia zachęciła nastolatka do nauki zawodu, aby zwiększyć swoje szanse na uzyskanie aprobaty. Po przeszkoleniu w zawodzie fryzjera i fryzjera w Legnicy, 21-letni Chester przeniósł się do Marcii i jej męża w Prescott, Ontario, w 1963 roku.

„Chester szybko zdał sobie sprawę, że chce być w większym mieście, aby rozpocząć swoją przyszłość” – mówi Richard, więc zamieszkał z Yoskiem i jego żoną w Montrealu, pracując w tygodniu w tartaku, aw weekendy w zakładzie fryzjerskim.

Francuski wymóg zostania licencjonowanym fryzjerem w Quebecu był wyzwaniem dla Chestera, który dopiero uczył się angielskiego, więc przeniósł się do Toronto. Tam zdobył kwalifikacje do licencji Ontario, aby zostać mistrzem fryzjerstwa/fryzjera i poznał fryzjerkę Elisabeth Mika na Polish Community Dance. To był los: Ela była przypadkiem siostrą klienta, którego zamierzał przedstawić. Ten klient, wielebny Reuven Mica, został wyświęcony na kapłana w 1965 roku, podczas pierwszego ślubu, któremu przewodniczył, Ella i Chester, w kościele św. Kazimierza na Roncevalles Street. „Rodzinny żart polega na tym, że wielebny Reuven Micah musiał przeprowadzić próbę” — mówi Richard.

Chester pracował jako fryzjer na Dupont Street – przemysłowym korytarzu, który przekształcił się w modną dzielnicę Queen West – zanim w 1969 roku założył własną firmę, kupując już istniejący Kaye’s Barber Shop na Roncesvalles Street. Para przeprowadziła się z małym Richardem do sąsiedniej posiadłości. Podczas gdy dekadę później powiększająca się rodzina przeprowadziła się do domu w centrum Etobicoke, prowadzili swoją działalność w Dzielnicy Polskiej przez ponad 50 lat.

Wielu stałych klientów zaczęło, gdy mali chłopcy siedzieli na drewnianej desce, której Chester używał jako podkładki do fotela fryzjerskiego, mówi Richard. Jego prace cieszyły się popularnością zarówno wśród dorosłych, jak i dzieci. Skupiając się na najnowszych trendach, Chester w latach 90. golił śruby i inne wzory na bokach włosów dzieci. „Inni chłopcy w szkole oglądali projekty i pytali, skąd wziął ten fajny styl”, mówi Richard. Powszechną odpowiedzią było: „Idź do Chestera u Kay, a on to zrobi”.

Chester uważał, że golenie to jego powołanie. „Bycie z klientami sprawiło, że poczuł głęboką radość, ponieważ przybliżyło go do jego społeczności” – mówi Richard. Z tego powodu Chester włożył wiele godzin, ale jakoś znalazł czas na bogate życie poza pracą.

Chester nigdy nie stracił więzi ze swoją ojczyzną, decydując, że synowie Richard (ur. 1966), Michael (1971) i Matthew (1982) uczą się języka polskiego i biorą udział w zajęciach kulturalnych, w tym tańcu ludowym i śpiewie w St Michael’s Choir School, gdzie ich ojciec pełnił funkcję mentora katedralnego. Rodzina była pierwsza, aw soboty – zwykle najbardziej pracowity dzień dla fryzjera – oddany ojciec zabierał się ze swojego sklepu na koncerty, gry i praktyki swoich dzieci.

Wiele lat później zrobił to samo ze swoimi wnukami Dianą, Emily, Lucasem, Catherine i Alison oraz wnukami Christiną i Lucą. „Dziadzia (dziadek) jako pierwszy udawał, że zatyka nos przed twarzą wnuka lub kołysze go do snu” – mówi Richard. „Uwielbiał spacery z wnukami i uczenie ich polskich rymowanek, tańcząc z nimi po domu lub grając w a ku-ku”.

Dzieciństwo Chestera na farmie wywarło niezatarte wrażenie, aw latach 70. kupił małą farmę pod Grimsby, gdzie uprawiał owoce i warzywa. Chodził w pobliżu Mimico Creek w pobliżu swojego domu, a mając 60 i 70 lat spędzał czas w swoim domku nad jeziorem Three Mile w Muskoce.

Przed pandemią ludzie chodzili do Kaye, aby porozmawiać, coś, czego Chester przegapił podczas blokady, ale nadal robi to, co robi najlepiej. „Nie mógł przejść na emeryturę” — mówi Richard. „Czuł tak głęboką sympatię do klientów, że często mówił: 'Jak mogę ich zostawić? ”

„Nigdy nie chciał odłożyć nożyczek na bok”.