Dietetyczny dikarbonyl może poprawić wrażliwość na insulinę i zmniejszyć ryzyko cukrzycy typu 2

Dikarbonyle to heterocykliczne związki reaktywne, które powstają endogennie jako produkt uboczny utleniania lipidów i glikolizy. Związki te powstają również podczas przetwarzania żywności, zwłaszcza podczas obróbki cieplnej związanej z karmelizacją lub reakcją Maillarda.

Niektóre popularne diwęglany obejmują glioksal (GO), metyloglioksal (MGO) i 3-dezoksyglukozon (3-DG), z których niektóre są głównymi prekursorami końcowych produktów zaawansowanej glikacji (AGE).

nowo American Journal of Clinical Nutrition W badaniu zbadano, w jaki sposób spożycie dikarbonylu w diecie wpływa na wrażliwość na insulinę, funkcję komórek beta, aw rezultacie na częstość występowania cukrzycy typu 2.

pobyt: Nawykowe spożywanie dikarbonylu w diecie wiąże się ze zwiększoną wrażliwością na insulinę i mniejszą częstością występowania cukrzycy typu 2: badanie Maastricht. Źródło obrazu: Jarva Jar/Shutterstock.com

tło

Zwykłe wysokie zużycie dikarbonyli, takich jak MGO i GO, prowadzi do ich wysokiej dyfuzji w osoczu. Rzeczywiście, poprzednie badania wykazały, że wyższe spożycie MGO powoduje wyższą fluorescencję skóry, co można zmierzyć na podstawie akumulacji AGE w tkankach. Wynik ten wskazuje na wchłanianie dikarbonylu z diety i jego udział w AGE w organizmie.

Podwyższone poziomy dikarbonylu i efekty zewnętrzne związane z wiekiem są związane z rozwojem cukrzycy i chorób sercowo-naczyniowych. Modele eksperymentalne wykazały, że zwiększone stężenie dikarbonyli upośledza wrażliwość na insulinę i wpływa na funkcje komórek, co przyczynia się do rozwoju cukrzycy typu 2. Podobnie wysoki poziom D-mleczanu metabolitu MGO u ludzi jest związany z insulinoopornością.

Modele zwierzęce wykazały, że duża ilość MGO zmniejsza wydzielanie insuliny przez komórki beta trzustki, prowadząc do insulinooporności i upośledzonej tolerancji glukozy. Podobnie, poprzednie badanie na ludziach wykazało, że wyższe spożycie dikarbonylu wiąże się z niższym wynikiem stanu zapalnego, co jest powszechne w cukrzycy typu 2. Wyniki te podkreślają znaczenie określenia poziomu dikarbonyli w diecie, który miałby wpływ na rozwój cukrzycy typu 2 u osób z cukrzycą typu 2. ludzie.

o studiowaniu

Obecne populacyjne badanie obserwacyjne obejmowało osoby z cukrzycą typu 2 w celu zbadania związku między wodorowęglanem sodu a funkcją komórek beta, wrażliwością na insulinę i stanem metabolizmu glukozy. W tym badaniu dane uzyskano z badania Maastricht, prospektywnego badania kohortowego opartego na populacji.

Grupa badana obejmowała wszystkie osoby w wieku od 40 do 75 lat, u których zdiagnozowano cukrzycę typu 2, mieszkające w południowej części Holandii. Do tego badania zrekrutowano łącznie 6282 uczestników, w tym mniej więcej taką samą liczbę mężczyzn i kobiet.

Nawykowe spożycie MGO, GO i 3-DG oszacowano za pomocą kwestionariuszy częstotliwości jedzenia (FFQ). Ponadto oceniano funkcję komórek, wrażliwość na insulinę i stan metaboliczny glukozy za pomocą siedmiopunktowego doustnego testu tolerancji glukozy.

Wrażliwość na insulinę określono za pomocą wskaźnika Matsudy i zmierzono jako HOMA2-IR. Do oceny funkcji komórek zastosowano indeks c-peptydogenny.

Do zbadania związku między wodorowęglanem sodu a badanymi wynikami zdrowotnymi wykorzystano regresję liniową i logistyczną.

Wyniki

Większe nawykowe spożycie MGO i 3-DG wiąże się ze zwiększoną wrażliwością na insulinę i mniejszą częstością występowania cukrzycy typu 2. Wydaje się zatem, że dwutlenek węgla w diecie odgrywa potencjalną rolę ochronną przed rozwojem cukrzycy typu 2.

Chociaż wyższe spożycie GO wiązało się z większą wrażliwością na insulinę i mniejszą częstością występowania cukrzycy typu 2, odkrycie to nie było solidne w analizach wrażliwości. Zaobserwowano niespójny związek między spożyciem dikarbonylu a wskaźnikami funkcji komórek beta. Wyższe spożycie GO i 3-DG zostało powiązane z niższym poziomem glukozy na czczo i HbA1c, co potwierdza związek z cukrzycą typu 2.

Zgodnie z wcześniejszymi badaniami, obecne badanie ujawniło, że osoby z wyższym spożyciem MGO wykazują stany zapalne o niskim stopniu złośliwości. Wynik ten podobnie wskazuje na korzystne efekty spożycia MGO w diecie.

Hormeza jest reakcją adaptacyjną, w której organizm doświadcza korzystnych efektów po ekspozycji na niskie dawki stresorów. W tym celu obecne badanie ujawniło, że niewielki wzrost MGO ma pozytywną rolę w modulowaniu fizjologii. Ochronny wpływ diety MGO na wrażliwość na insulinę i metabolizm glukozy może wynikać z regulacji w górę Nrf2, regulatora stresu oksydacyjnego, który zwiększa produkcję glioksalazy-1.

Jednak naukowcom nie udało się potwierdzić związku między spożyciem dikarbonylu a funkcją komórek, ponieważ wskaźniki spożycia GO i 3-DG były indywidualnie powiązane z miarą funkcji pojedynczej komórki. Oceny eksploracyjne z sekwencyjnym dostosowaniem do spożycia dikarbonylu z głównych grup żywności wykazały, że na obserwowany wynik nie miała wpływu konkretna grupa żywności.

wnioski

Obecne badanie ma kilka ograniczeń, w tym analizę danych zgłaszanych przez samych siebie z kwestionariusza, które mogły być zaniżone i składały się z danych stronniczych. Kolejnym ograniczeniem tego badania jest jego przekrój poprzeczny, który nie pozwala na ocenę związku przyczynowego. Ponadto istnieje możliwość resztkowych czynników mieszania.

Pomimo tych ograniczeń wyniki badania podkreślają związek między nawykowym spożyciem GO, MGO i 3-DG a mniejszą częstością występowania cukrzycy typu 2. Ponadto wyższe spożycie MGO i 3-DG zostało powiązane z poprawą wrażliwości na insulinę, wskazując na ochronną rolę dikarbonylu pochodzącego z żywności przed cukrzycą typu 2.