W ciągu ostatniej dekady wśród onkologów w Stanach Zjednoczonych nasiliło się zjawisko wypalenia zawodowego

Z badania zaprezentowanego na sympozjum ASCO Quality Care Symposium wynika, że ​​onkolodzy w Stanach Zjednoczonych zgłaszali nasilenie wypalenia zawodowego i spadek zadowolenia z równowagi między życiem zawodowym a prywatnym w ciągu ostatniej dekady.

Wyniki jakie przedstawił Karolina Schinkel, Msc, Dyrektor ds. analiz badań i publikacji ASCO podkreślił potrzebę wprowadzenia polityk i interwencji obejmujących całą organizację, które zapewniają dodatkowe wsparcie w zakresie obowiązków administracyjnych i opieki nad pacjentem. Warto zauważyć, że w badaniu wskazano kwestie administracyjne i operacyjne – takie jak personel, obawy dotyczące e-zdrowia i wyzwania związane z polityką płatników – jako najważniejsze czynniki stresogenne w miejscu pracy, a nie obciążenia emocjonalne związane ze śmiercią i cierpieniem pacjentów lub pandemią Covid-19.

Karolina Shinkle

„Kwestia wypalenia zawodowego lekarzy onkologów jest poważnym problemem w społeczności onkologicznej ze względu na jego konsekwencje dla dobrostanu poszczególnych lekarzy i stabilności personelu onkologicznego” – Shinkel powiedział Healio. „Dokładne scharakteryzowanie problemu i odpowiednie zajęcie się nim od kilku lat jest priorytetem Amerykańskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej i jego powołanej przez zarząd ochotniczej grupy zadaniowej”.

„Poważne konsekwencje”

W ramach badania Shinkel i współpracownicy wysłali 36-elementową ankietę REDCap do 5892 lekarzy będących członkami ASCO w USA. Ankietę zawierającą dwa pytania z Inwentarza wypalenia zawodowego Maslacha (MBI) rozpowszechniano w okresie od lutego do marca 2023 r. kilkoma kanałami ASCO.

Badacze porównali otrzymane odpowiedzi z wynikami ankiety przeprowadzonej w 2013 roku przez Tate Shenfelt, lekarz medycyny, i współpracownicy opublikowali w Journal of Onkologii Klinicznej. Zdefiniowali wypalenie jako wysoki poziom wyczerpania emocjonalnego i/lub depersonalizacji. W badaniu przeprowadzonym w 2023 r. oceniono czynniki potencjalnie powiązane z wypaleniem zawodowym, takie jak wiek, rasa i obowiązki opiekuna. Ponadto w bieżącym badaniu pytano o główne czynniki stresogenne w pracy, a także o aspekty praktyki onkologicznej, które dawały uczestnikom poczucie szczęścia.

W sumie w ankiecie wzięło udział 410 onkologów, a badacze uwzględnili w analizie odpowiedzi od 328 onkologów prowadzących aktywną praktykę kliniczną. Mediana wieku badanej populacji wynosiła 47 lat, 52% stanowiły kobiety, 55% to biali lekarze, a 85% to onkolodzy będący w związku małżeńskim lub będący w związku partnerskim. 68% z nich podało, że ma obowiązki opiekuńcze, rodzicielskie lub inne, a 64% podało, że pracowało w instytucji akademickiej.

W porównaniu z 29% wskaźnikiem wysokiego wyczerpania emocjonalnego w jednopunktowym kwestionariuszu MBI-EE w 2013 r., 57% lekarzy w badaniu z 2023 r. zgłosiło wysokie wyczerpanie emocjonalne. Wskaźnik depersonalizacji, określanej jako „coraz bardziej surowy wobec ludzi” od czasu podjęcia pracy, również wzrósł z 13% w 2013 r. do 34% w 2023 r.

Warto zauważyć, że w 2023 r. większy odsetek lekarzy wykazywał jeden lub więcej objawów wypalenia zawodowego w porównaniu z ankietowanymi w 2013 r. (59% vs. 34%).

Raport wykazał również wzrost czynników związanych z wypaleniem, takich jak zmęczenie i równowaga między życiem zawodowym a prywatnym, powiedział Shinkel.

„Średni poziom wypalenia zawodowego wzrósł w ciągu ostatniej dekady, a odsetek uczestników zadowolonych z integracji życia zawodowego z prywatnym spadł z 35% do 24%” – stwierdziła. „Te odkrycia dotyczące pogorszenia samopoczucia mają poważne konsekwencje dla klinicystów, zespołów opiekuńczych i pacjentów”.

Czynniki związane z wypaleniem zawodowym

W badaniu z 2023 r. zidentyfikowano również czynniki demograficzne powiązane z wyższym wskaźnikiem wypalenia zawodowego.

W porównaniu z lekarzami nieposiadającymi obowiązków opiekuńczych, osoby sprawujące obowiązki opiekuńcze wykazywały wyższy wskaźnik wypalenia zawodowego (47% w porównaniu z 65%). Osoby młodsze niż 50 lat wykazywały częstsze występowanie depersonalizacji w porównaniu z osobami w wieku 50 lat i starszymi (39% w porównaniu z 24%). Lekarze, którzy identyfikowali się jako osoby rasy innej niż biała, mieli wyższy wskaźnik wyczerpania emocjonalnego niż onkolodzy, którzy identyfikowali się jako wyłącznie ludzie rasy białej (63% w porównaniu z 52%).

„Zaobserwowaliśmy także związek między wypaleniem zawodowym a wysokim prawdopodobieństwem skrócenia godzin opieki klinicznej w ciągu najbliższych 12 miesięcy lub opuszczenia dotychczasowej praktyki w ciągu najbliższych dwóch lat” – powiedział Shinkel.

Chociaż Schinkel stwierdził, że zwiększony wskaźnik wypalenia zawodowego wśród onkologów nie jest zaskakujący, niektóre z najważniejszych czynników stresogennych w miejscu pracy, które przyczyniają się do wypalenia zawodowego, niekoniecznie były nieoczekiwane.

„W 2023 r. 93% respondentów wybrało kwestię administracyjną lub operacyjną – taką jak poziom zatrudnienia, korzystanie z dokumentacji elektronicznej lub zasady i interakcje z płatnikami, takie jak uprzednie zezwolenie – jako jeden z dwóch głównych czynników stresogennych w pracy” – powiedział Shinkel. „Liczba ta jest znacznie wyższa niż 38%, które zgłosiły, że do głównych czynników stresogennych zaliczają się obciążenie emocjonalne związane ze śmiercią i cierpieniem pacjenta, reakcjami interpersonalnymi ze współpracownikami lub wyzwaniami z pacjentami i opiekunami, a także pandemią Covid-19”.

Docelowe ciśnienia na poziomie systemu

Następnie badanie wykazało, że dla wielu onkologów aspekty pracy związane z kontaktem z pacjentem należą do największych źródeł szczęścia.

„Większość uczestników (63%) uznała rozmowę z pacjentami oraz doradzanie im w zakresie diagnozy i leczenia jako jedno z dwóch najważniejszych źródeł przyjemności w pracy” – Schinkel powiedział Healio. „Pomimo pewnych różnic w rankingach najważniejszych czynników stresogennych i czynników, które mogą poprawić pracę, ze względu na miejsce pracy, onkolodzy pracujący zarówno w ośrodkach akademickich, jak i pozaakademickich, uznali te interakcje z pacjentami za główne źródło radości”.

Schenkel zauważył, że na podstawie odpowiedzi z ankiety przeprowadzonej w 2023 r. można stwierdzić, że wysiłki mające na celu poprawę wypalenia zawodowego mogą być najskuteczniejsze na poziomie organizacyjnym i kierowniczym, a nie na poziomie pojedynczego onkologa.

„Uczestnicy ankiety umieścili „zasoby dobrego samopoczucia/wypalenia” na dole listy czynników, które mogą potencjalnie poprawić pracę” – powiedziała. „To odkrycie sugeruje, że zamiast próbować łagodzić wypalenie zawodowe u jednego klinicysty na raz, przyszłe interwencje powinny być ukierunkowane na czynniki stresogenne na poziomie organizacji i systemu. Aby zachować radość w praktyce onkologicznej, rozwiązania powinny zapewniać onkologom czas na znaczące interakcje z pacjentami.

Bibliografia:

Opublikowany przez:

Dodaj temat do alertów e-mailowych

Otrzymuj e-mail, gdy zostaną opublikowane nowe artykuły

Podaj swój adres e-mail, aby otrzymać wiadomość e-mail o publikacji nowych artykułów .

” data-action=”subscribe”>Subskrybuj

Nie mogliśmy przetworzyć Twojej prośby. Spróbuj ponownie później. Jeśli problem nadal występuje, skontaktuj się z obsługą [email protected].

Wracając do Helio

Skoncentruj się na: Wypaleniu lekarskim