Recenzja Rogera Daltreya dla Teenage Cancer Trust: Gwiazda The Who wycofuje się z działalności charytatywnej dobrymi wynikami

W ostatnich latach Roger Daltrey stał się „postacią powodującą podziały”. To prawda, że ​​w swoim błędnym poparciu dla Brexitu był optymistą i agresywny, ale nie sposób go nie lubić. Między innymi dlatego, że przez 24 lata był liderem grupy, kuratorem i siłą napędową corocznych programów Teenage Cancer Shows w Albert Hall, występując więcej niż jakikolwiek inny aktor – zarówno solo, jak i z The Who – i pomagając zebrać 32 miliony funtów dla NHS Specjalistyczne. Jednostki opieki nad małymi pacjentami.

Dziś wieczorem, zanim na dobre zrezygnuje z tej bezinteresownej roli, Daltrey prezentuje ostatni spektakl, Ovation, w którym biorą udział artyści, do których gry namawiał go przez lata. „Te brawa należą się wszystkim niedocenionym bohaterom i wszystkim ludziom, którzy byli tam bezwarunkowo” – mówi, zwracając się do „krwawej śmiertelnej pułapki” na scenie, przedstawiając noc. Oprócz obsady zmagających się z problemami nastolatków i ocalałych, którzy pojawiają się w kilku wzruszających rolach, większość pochwał należy się samemu głównemu aktorowi. Przez cały czterogodzinny program gwiazdy wieczoru wspominają wpływ i bezwzględną wspaniałomyślność Daltreya, podczas gdy w nagranych wcześniej przesłaniach: Paul McCartney puszcza mu czterosekundową piosenkę zatytułowaną „Thank You, Roger”. Steve Coogan nazywa go „dobrym facetem”, a The Who „lutownicą”.

Noc zaczyna się mocno. „Jesteśmy zespołem na rozgrzewkę” – oznajmił Paul Weller, zatrzymując się ze swoim zespołem na pierwsze półgodzinne pastoralne pieśni ludowe, country blues i – niewątpliwie ku zaskoczeniu każdego, kto ostatni raz widział go w 1977 roku. — ataki bongosów i jazzu.Flet. To pełen wdzięku, choć zaskakująco radykalny, pokaz artysty znajdującego się w trakcie jednego z najbardziej błyskotliwych eksperymentalnych eksperymentów pod koniec kariery po tej stronie Bowiego, a gdy „Wild Wood” wypełza z zarośli w stłumiony szacunek, ton jest nieskazitelnie oceniany .

Weller przeprasza Pete'a Townshenda za „kradzież wszystkich jego piosenek z mojego pierwszego albumu” i zaprasza Daltreya, aby wrócił i zaśpiewał cover utworu „So Sad About Us” The Who, na który nie mieli czasu przećwiczyć: „Właśnie to sprawia radość!” – odpowiada Daltrey. Równie klarowny i energetyczny utwór „That's Entertainment” budzi współczucie każdemu, kto powinien go naśladować, zwłaszcza gdy okazuje się, że jest nim król beżowego rocka reklamującego Stereophonics, Kelly Jones. Jones przybywa sam i zwykle jest torturowany, docierając do najgłębszych strun serca, ale udaje mu się wyrwać tylko okazjonalnie; „You're My Star” w przejmujący sposób odtwarza doświadczenia jego rodziny z rakiem. Poza tym jego opowieści między piosenkami o kupowaniu garnituru ślubnego z Wellerem i zabieraniu go na jego pierwszy koncert w TCT w Rolls Royce Noela Gallaghera są o wiele bardziej interesujące niż ponure, wyprzedane bilety w rodzaju „Maybe Tomorrow”.

Jeśli chodzi o obnażanie duszy, Jones mógłby nauczyć się kilku rzeczy od Eddiego Veddera. Chociaż wokalista Pearl Jam zajmuje swoje miejsce z zachowaniem (i kapeluszem z pork pie) skromnego folkowca, w piosenkach (jego własnym i Pearl Jam) jest dynamika, którą przenosi dziś wieczorem do kości muzyki country. W „Far Behind” wrzucił nawet podstępny fragment „Pinball Wizard” i prawie mu się to udało.

Vader udowodnił również, że jest ekspertem w zmianie biegów. To wzruszający moment, gdy przedstawia Glenna Hansarda z The Frames na okładce opresyjnego „Society” Gerry’ego Hannana, a także wtedy, gdy wzywa swoją córkę Olivię, aby zapewniła harmonijny kontrapunkt dla jego granitowej kolumny wokalnej w „Daddy's Daughter”. Następnie zakończył swój set, grając na gitarze akustycznej przez cały utwór „Balcony” i waląc nią o krzesło, jakby już wszystko wyczerpał. A teraz naprawdę jesteśmy wśród tytanów.

Czasem dwa na raz. „Kiedy cię tam zobaczyłem, pomyślałem: «Kim jest ten złoty bóg?»” – mówi Robert Plant, przyłapując Daltreya, gdy schodził ze sceny po swoich obowiązkach zawodowych, aby powiedzieć mu, jaką inspiracją był dla niego, gdy jeszcze dorastał w wieku 16 lat. To klasyczny rock. Odpowiednik mema Spider-Mana. Jednak set Blunta z jego nowym zespołem Saving Grace przedstawia go bardziej jako demona niż boga.

Saving Grace gra złowieszcze, tajemnicze pieśni ludowe i covery przesiąknięte mitologią południowych bagien. Rodzaj piosenek, za które gracz na banjo otrzymuje własne podium, a główna idea tekstowa może brzmieć: „Trzymaj rękę na tym pługu, poczekaj”. Plant tworzy wspaniałe harmonie ze współwokalistką Susie Dayan, „As I Roved Out” zostaje zaatakowany przez gitarowe riffy, a „Everybody's Song” Lowa ma obsesję na punkcie starożytnego dramatu Wschodu. Tymczasem siarkowy blues staccato wkrada się do utworu „Friends” Led Zeppelin. Niektórzy mówią, że widzieli diabła na dobro.

– Jak to osiągnąć? „Chcę się dzisiaj tylko dobrze bawić” – wykrzyknął Daltrey, rozpoczynając swój ostatni set. Choć odrzuca prośby Substitute („That's the other band”), preferuje luźny, swobodny styl, nagrywając „Let My Love Open the Door” Pete’a Townshenda w stylu Nashville Who, grając „Squeeze Box”. „W stylu bluegrass – i przemierza „Freedom Ride” w Taj Mahal.

Ciesz się nieograniczonym dostępem do 70 milionów utworów i podcastów bez reklam dzięki Amazon Music

Zarejestruj się już teraz i skorzystaj z bezpłatnego 30-dniowego okresu próbnego

Subskrypcja

Ciesz się nieograniczonym dostępem do 70 milionów utworów i podcastów bez reklam dzięki Amazon Music

Zarejestruj się już teraz i skorzystaj z bezpłatnego 30-dniowego okresu próbnego

Subskrypcja

Potężny wokal Daltreya kradnie show, niezależnie od tego, czy zmienia swój debiutancki singiel „Giving It All Away” napisany przez Leo Sayera w mrożący krew w żyłach hymn, wcielając się w najbardziej bohaterskiego celtyckiego folkowego minstrela z „Without Your Love”, czy też rozpoczynając grę Texas Hurricanes z ostatnim wykonaniem z towarzyszeniem gościa Do piosenki „Baba O'Riley”.

„Wykonałem zadanie, które sobie założyłem” – mówi, gdy rozpoczyna się godzina policyjna, a jego rola w Teenage Cancer Trust zmienia się z PR na protekcjonistyczną: „Jeśli NHS upadnie, chcę mieć pewność, że ta organizacja charytatywna nie upadnie .” Upada razem z nią. I cementować jego miejsce wśród najświętszych starożytnych skał? Misja również wykonana.