Igrzyska Olimpijskie Tokio 2020: Nowa Zelandia zajęła 12. miejsce w triathlonie mieszanym

Oczekiwane wyzwanie Nowej Zelandii w potrójnej sztafecie mieszanej zniknęło jak pękający balon, gdy ciągnęli się w pierwszym etapie i nie widziano ich ponownie w furii, dopóki Hayden Wilde nie ukończył zwycięzcy na 12. miejscu, 3 mi 12 sekund od zwycięzcy.

Był to proces dyscyplinarny dla Ainsley Thorpe, Nicole van der Kaay, Taylera Reida i Wilde’a, z których większość została wybrana specjalnie z myślą o tym wydarzeniu.

„Pod koniec dnia zrobiliśmy co w naszej mocy” – powiedział Wilde, przyznając, że zespół ma problemy.

„Dobrze było zobaczyć tam walki… Wszyscy stoczyliśmy zaciekłą bitwę”.

„Nie możesz mieć wzlotów bez upadków” – powiedział Reid. „Wrócimy silni.”

Pełna tabela Kiwi znajduje się poniżej. Kliknij imię, aby zobaczyć biografię sportowca, nadchodzące wydarzenia, wyniki w poprzednich meczach i szansę na medal.

Jak się okazuje, przekształciło się to w porywającą trójstronną walkę w wydarzeniu rozgrywanym po raz pierwszy na igrzyskach olimpijskich.

Alex Yee odniósł miażdżące zwycięstwo dla Wielkiej Brytanii, przekraczając passę, zanim Wilde ukończył swoje pierwsze dwa przejazdy.

USA zajęły drugie miejsce z 14 sekundami straty, a rozstawiona Francja zdobyła brązowy medal o kolejne dziewięć sekund.

Czteronożny wyścig składający się z 300 m pływania, 6,8 km roweru i 2 km biegu był podróżą w nieznane, ale szybko przekształcił się w „posiadacza” i „nie mającego” w zależności od tego, jak pozycjonuje się zespół po rowerze. pasek na jednej nodze.

Spośród zespołów, które były z czwórki prowadzącej, tylko Francja zdołała wrócić do rywalizacji; Ciężko było wygospodarować czas i miejsca w ciasnych warunkach i na ciasnej technicznej nodze roweru.

Ainsley Thorpe był początkowo daleko w wodzie, 300 m przez Odaiba Marine Park, i wyszedł z wody w 8, 11 sekund nad przywódczynią Wielkiej Brytanii Jessicą Learmonth.

USA, Wielka Brytania, Holandia i Niemcy szybko utworzyły wiodącą grupę na kursie i zawsze trudno było położyć podwaliny.

Thorpe dał Tylerowi Reedowi 16. miejsce, 1m 28sek od lidera.

Reed został poproszony o nadrobienie dużo miejsca, ale nigdy nie widzieliśmy jego postępów, ponieważ kamery skupiły się na przodzie stawki.

Łyse fakty zostały przekazane partnerce Nicole van der Kay za Wielką Brytanią o 2min 1s, którą przez dwa kilometry prowadził znakomity Johnny Brownlee, a Nowa Zelandia poprawiła się z 16 do 14.

Przemawiając do kamer, gdy Van der Kay był na boisku, Reid powiedział, że upał utrudniał odrobienie gruntu, ale dał z siebie wszystko i zaryzykował wysadzenie go w powietrze, zamiast próbować grać bezpiecznie.

Van der Kai zachowała swoją pozycję, a Wilde, który już ugruntował swoją pozycję supergwiazdy tego sportu, zajął dwa miejsca.

To był kolejny solidny występ, ale prawda jest taka, że ​​12. miejsce nie jest blisko miejsca, w którym Nowa Zelandia oczekiwała, że ​​się skończy.

Był to intrygujący cykl olimpijski dla Triathlon NZ. Gdybyś zaoferował im medal przed meczami, rzuciliby twoją rękę, aby go zdobyć, ale spodziewali się, że będziesz w tej mieszanej sztafecie.

W kręgach triathlonowych od jakiegoś czasu mówi się, że mają niezwykły talent na 23-letnim Whakatane’s Wilde, ale sugestia była taka, że ​​​​przygotuje się do przechylenia medalu w Paryżu w 2024 roku.

Zamiast tego był na czele ruchu młodzieżowego, który zdominował rasę mężczyzn, gdy wielcy mężowie stanu, tacy jak Johnny Brownlee i Mario Mola, zniknęli z pola widzenia.

Bronze Wild był bardzo potrzebnym strzałem w ramię dla sportu, który został dotknięty wieloma suchymi kampaniami od czasu brązowego Bevana Docherty’ego w Pekinie.