Dame Lisa Carrington zdobywa swój czwarty Puchar Lonsdale

Niedawna seria nagród Dame Lisy Carrington była kontynuowana dzisiejszego ranka, gdy Komitet Olimpijski Nowej Zelandii przyznał jej po raz czwarty Puchar Lonsdale.

Puchar Lonsdale przyznawany jest co roku sportowcowi z Nowej Zelandii [or team] Kto wykazał się najwybitniejszym wkładem w sport olimpijski lub wspólnotę Narodów w poprzednim roku.

Nie trzeba dodawać, że trzy złote medale Mistrzostw Świata w 2023 r., indywidualnie w K1 200 i K1 500, a także z koleżankami z drużyny Alicią Hoskin, Tarą Vaughan i Olivią Brett w K4 500, to był ważny rok dla 34-lecia -stary.

Ale jest powód, dla którego nadal dominuje na wodach i udowodniła to dziś rano.

Puchar Lonsdale cierpliwie stał na piedestale nad jeziorem Pupuke w Takapuna, czekając na zwycięzcę, podczas gdy Carrington ćwiczyła na wodzie z kolegami z drużyny.

Dopiero po zakończeniu poranka odebrała nagrodę od przewodniczącej NZOC Diany Puketapu podczas małej ceremonii na brzegu jeziora.

Nie oznacza to, że nagroda nie ma dla Carringtona żadnego znaczenia.

„Myślę, że najgorsze jest to, że wszystkie nazwiska na nim to naprawdę wyjątkowi ludzie” – powiedział Carrington.

Ona się nie myli.

Nagroda ta przyznawana jest corocznie od 1961 r., kiedy to po raz pierwszy została przyznana zmarłemu Sir Murrayowi Halbergowi, a zdobywają ją niektórzy z najlepszych nowozelandzkich sportowców w ramach ich znakomitych karier sportowych – sprinter Sir Peter Snell, pływak Anthony Moss, kolarz i koleżanka żeglarz Sarah Ulmer. Iana Fergusona.

Carrington znajduje się teraz tylko o jedną pozycję za rekordem większości zwycięstw w Pucharze Lonsdale, należącym do Dame Valerie Adams.

„Jest niesamowita” – powiedziała Carrington, dodając, że nie jest pewna, czy wystartuje w przyszłym roku.

Ale scena jest gotowa, aby to się stało – rok olimpijski w pełni, a Carrington prowadzi coś, co może być historyczną kampanią regat w Nowej Zelandii.

Nowa Zelandia może zabrać do Paryża największą w historii olimpijską drużynę regatową po złotych 90 minutach w zeszłym tygodniu na Mistrzostwach Oceanii w Penrith, w których trzy załogi tymczasowo zakwalifikowały się do kolejnych sześciu punktów odniesienia na Letnie Igrzyska – w tym druga żeńska załoga K2-500 dzięki Amy wysiłki Fishera i Daniela MacKenziego.

Carrington powiedział, że ostatnie nagrody, w tym trofeum zdobyte dziś rano, a także trofea Hallberga z zeszłego tygodnia, a wyniki odzwierciedlają to, co zbudował Canoe Racing New Zealand.

„To działo się powoli i jest naprawdę niesamowite” – powiedziała.

„To przemawia również do systemu – ludzi za kulisami podejmujących decyzje, dzięki którym te możliwości są dostępne i utrzymują sportowców w sporcie”.

Carrington i załoga łodzi Kiwi przygotowują się obecnie do przyszłomiesięcznych Mistrzostw Australii w Sydney, a następnie w maju udają się do Europy, gdzie pozostaną aż do lipcowych igrzysk olimpijskich.

Zdaniem Carringtona dłuższy pobyt z dala od Nowej Zelandii jest niezbędny.

„Naprawdę miło było znaleźć się w naprawdę odpowiednich miejscach do wiosłowania i przyzwyczajenia się do europejskiego klimatu” – powiedziała.

„Chociaż uwielbiam być w domu, miło jest robić wszystko, co w mojej mocy, bez przeszkadzających rzeczy”.

Żadnych rozpraszaczy – to motto, którym kieruje się nawet podczas treningów nad jeziorem Pupokee.