Zakwalifikowała się do ćwierćfinału mistrzostw świata z mniejszą populacją niż Nowa Zelandia

Pod względem liczby ludności nie ma konkurencji między Brazylią a Chorwacją.

„Brazylia ma 200 milionów ludzi, a my tylko 4 miliony” – powiedział trener Chorwacji Zlatko Dalić. „Jesteśmy więc bardzo podobni do przedmieść dużego miasta w Brazylii”.

W rzeczywistości Chorwacja jest jednym z najmniej zaludnionych krajów, które się do tego kwalifikują Mistrzostwa Świata.

Jego populacja jest jeszcze mniejsza niż w Nowej Zelandii.

Ale na froncie piłkarskim Chorwacja od lat przekracza swoją wagę, od zajęcia trzeciego miejsca w 1998 roku w swoim pierwszym mundialu jako niezależny kraj, po awans do finału w Rosji w 2018 roku.

Dlatego Chorwacja wierzy, że w sobotę awansuje do ćwierćfinału z pięciokrotną broniącą tytułu Brazylią.

„Nie lekceważ Chorwacji. Chorwacja to mały naród. Ale jesteśmy odważni, niepokorni i lojalni” – powiedział Dalić. Zawsze damy z siebie wszystko, zwłaszcza to pokolenie graczy.

Bramkarz Dominik Levaković W chorwackiej serii rzutów karnych obroniła trzy rzuty karne Pokonaj Japonię w 1/8 finału.

Levakovic pochodzi z tego samego miasta, Zadaru, co 37-letni kapitan reprezentacji Chorwacji Luka Modrić. Był rezerwowym bramkarzem Daniela Subasicia w 2018 roku.

Mario Pasalić, który wykorzystał decydujący rzut karny dla Chorwacji, zrobił to samo dla Milanu, wygrywając rzuty karne nad Juventusem w Superpucharze Włoch 2016 – również rozgrywanym w Katarze.

„Trenowaliśmy rzuty karne dzień przed meczem i widziałem, jak Levakovic obronił cztery lub pięć doskonałych rzutów karnych” – powiedział Dalic. „Nie sądzę, żeby to było szczęście. To siła psychiczna. To charakter. To odwaga.”

Zwycięstwo w rzutach karnych Nastąpiło to po remisie 1: 1 po dogrywce, a Japonia otworzyła wynik w pierwszej połowie.

Chorwacja również pozostawała w tyle we wszystkich meczach rundy pucharowej w 2018 roku.

„To pokazuje wolę, zaangażowanie i wiarę całego zespołu” – powiedział Dalic. „Gra dla klubów to jedno – to kwestia kontraktów, to kwestia prestiżu. Ale reprezentowanie swojego kraju to zupełnie co innego, bo to jest patriotyzm – to duma, to pasja, więc jest inaczej.

Trener dodał: „Jestem bardzo szczęśliwy i dumny, że mam zawodników, którzy wchodzą w interakcje w ten sposób, a to może pokazać siłę charakteru”.