Recenzja filmu Boba Burgera | Film

Bob BurgerProste założenie, urocze postacie i w dużej mierze improwizowana komedia sprawiły, że była to urocza alternatywa i podstawa dla pełnometrażowych programów animowanych, takich jak Simpsonowie lub Park Południowy. Jego epizodyczna, zwycięska formuła, która łączy nieszczęścia gnijącej rodziny Belcherów — Boba, Lindy i ich trojga dzieci Tiny, Jane i Louise — oraz ich szerszej społeczności z towarzyszącymi numerami muzycznymi i mnóstwem emocjonalnych nagród, wygodnie znosiła przez 13 sezonów.

Jednak w przypadku przetwarzania na dużym ekranie ich odizolowany świat – serial rzadko odbiega od nadmorskich scenerii – jest rozsadzany w skali dzięki żywym nowym panelom, zabawnym sekwencjom fantasy i skomplikowanym nieruchomym obrazom. (Taniec karnawałowy, w którym wszystkie postacie poruszają się nieco poza czasem ze sobą, wydaje się szczególnie skoordynowany). Stawka narracji również została znacznie podniesiona; Bob Burgers, zawsze chwiejący się na skraju załamania, ma teraz odliczanie do końca, a kilka szokujących wskazówek znalezionych w pobliżu wplata tajemnicę morderstwa w misję rodziny, aby uratować ich przyszłość. Tymczasem kłująca dziewięcioletnia Louise (głos Kristen Schaal) wyrusza w podróż, aby udowodnić swoją wartość, która widzi tę historię w najczulszym punkcie.

Te duże punkty fabularne wchodzą w interakcję, ale film, podobnie jak w serialu, jest silniejszy w swoich małych interakcjach. Komicy z obsadą głosu – kierowani przez łucznikH. Jon Benjamin gra Boba – ciągły przepływ poszarpanych linii i kalamburów, które wnoszą lekki impuls do każdej sceny. Tymczasem scenarzyści filmu (Nora Smith, Lauren Bouchard i Jim Daughterive), którzy pracowali nad serialem od jego debiutu, dopracowali się perfekcji, by nasycić historię wystarczającą ilością emocji, bez skręcania w piekło. Bez tych kieszeni słodkich i czasami tandetnych wymian, Film Bob Burgers Toczyłoby się jako żywa animowana przygoda na epicką skalę. Dzięki tym składnikom film znalazł swój własny sos.