Moonage Daydream Review – Wspaniała i zmieniająca się pochwała dla Davida Bowiego | był 2022

BMoonage Daydream retta Morgena to 140-minutowa minuta zmiany postaci, która prowadzi do odkrycia, że ​​jesteśmy, tak, kochankami. David Bowie I to jest to. Jest to wspaniały, świąteczny montaż materiałów archiwalnych, nagrań z występów na żywo, dzieł sztuki Lowe’a, eksperymentalnych obrazów wideo Bowiego, dzieł kinowych, teatru i wywiadów z różnymi osobowościami telewizyjnymi z bazy, które Bowie grzecznie, otwarci i czarujący. (Jest nieunikniony Dick Cavett – który zasługuje na własny dokument – ​​a także Russell Harty, Valerie Singleton i Mavis Nicholson, chociaż moim jedynym rozczarowaniem jest to, że Morgan nie zamieścił legendarnego wywiadu telewizyjnego z lat 90. z Jeremym Paxmanem, w którym Bowie próbuje przekonać Paxmana, że ​​ten wynalazek Internetu byłby bardzo ważny.)

Jako gwiazda rocka, Bowie był wyjątkowym artystą, estetycznym, buntowniczym, eksperymentalnym, antyseksistowskim, zatwardziałym i nieświadomym palaczem papierosów. (Zastanawiam się, czy już wcześniej z tego zrezygnował?) Tradycyjna galeria plakatów studenckich Morgana zawiera różne ikony, do których można porównać Bowiego – Oscara Wilde’a, Bustera Keatona, Jamesa Baldwina, Aleistera Crowleya – wszystkie są całkowicie dozwolone, ale prawie żadna z nich nie jest całkowicie Słodycz Bowiego i doskonały zespół rockowy. Moim zdaniem jego fizyczne piękno można porównać do Wilfrieda Thesigera.

To, co podobało mi się w filmie Morgana, to sposób, w jaki pokazał, że jego fani, zwłaszcza euforyczni młodzi ludzie na pokazach Hammersmith Odeon i Earls Court, nie różnili się niczym od Bowiego: stali się Bowiem. Ich twarze wyglądały na zapadnięte, zmieniające kształty, jak jego. „Nie musisz być nastawiony na noszenie makijażu!”, mówi pewien mężczyzna z pasją nawróconego na islam, który wygląda na oświecenie jak wschód słońca. Mówimy oczywiście o latach 70., ale… cóż… w porządku, nie, nie.

Film nie opisuje życia osobistego Bowiego jako takiego – choć dotyka jego przyrodniego brata Terry’ego i jego napiętych relacji z matką. Angie nie wspomniała jednak, że Iman: Ten film opowiada o ogólnym chłopcu, chłopcu do powierzchni i obrazów. Jego życie osobiste jest niejednoznaczne: mówi, że nigdy w życiu nie kupował nieruchomości (przynajmniej przed osiedleniem się z Imanem) i był właśnie w Londynie, Los Angeles lub Berlinie, gdzie po prostu kontynuuje karierę artysty, choć już taką był. hojnie uznany i pożyteczny w swoim życiu.

Morgan sugeruje najprawdopodobniej, że wspaniały okres Bowiego mógł się zakończyć w latach 70., ale jego intelektualna ciekawość i kreatywność nadal miały coś heroicznego i wspaniałego w miarę upływu lat. A jego przygody w innych formach sztuki, takich jak mim Marcela Marceau czy granie na słoniu na scenie, mogły być nieco niedoceniane, ponieważ po wchłonięciu tego wszystkiego już czerpał z tego rodzaju energii w swojej skalistej osobowości. Niektóre z jego występów w filmach były lepsze od innych, ale znowu chodzi o to, że włączył sławę filmową jako element tego, co już robił. Wysoka gorączka jego obecności trwa jeszcze długo po zakończeniu filmu.