Mam 40 lat – ale włącz właściwą piosenkę, znowu mam 18 lat i na wakacjach na Teneryfie | Muzyka

I Niedługo skończę 44 lata. Kiedy miałem dwadzieścia kilka lat, nigdy nie sądziłem, że po czterdziestce nadal będę DJ-em, ale okazuje się, że to nadal jest tak ekscytujące i zabawne, jak wtedy, gdy byłem o połowę młodszy. Nadal uwielbiam wołać do tłumu; Nadal uwielbiam być w środku tego całego hałasu. Ale wszystkie te późne noce wpłynęły na mój umysł. Mam nadzieję, że zapamiętam więcej.

W tym roku wydaje mi się, że chcę grać tylko starą muzykę. Skończyłem moje sety DJ-skie modami Gimme dla Abba! Dawaj! Dawaj! (Człowiek po północy). W Glastonbury zagrała Love Is in the Air Johna Paula Younga i Everywhere Fleetwood Mac. Nie mogę się nacieszyć graniem klasyków na weselach, ponieważ tego lata grałem już jako DJ.

To może być retrogradacja. To pierwszy rok, w którym nie chodzę do Radia 1 od 17 lat. Granie starej muzyki wydaje mi się wręcz dewastujące, ponieważ od tak dawna mam predyspozycje do odkrywania i streamowania nowych artystów. Ale to nie tylko ja. Już w tym roku Paul McCartney był nagłówkiem GlastonburyA tatuś Wyprzedano ogromne oferty w postaci hologramów i Kate Bush idzie pod górę Topowe listy przebojów i pobite rekordy.

Teraz, gdy możesz nosić w kieszeni każdą nagraną piosenkę, koncepcja „nowej” muzyki jest stosunkowo nowa. Ale kim oni są? odkrywać na nowo Cała ta stara muzyka ma dodatkowy bonus, który polega na tym, że piosenki są maszynami pamięci. Pełnią rolę portali do konkretnych momentów z przeszłości. A dla tego wyczerpanego młodzieńca, który niedługo skończy 44 lata, to ostatnio przydało się.

Posłuchaj wpływowego albumu Goldie z 1995 roku, Timeless. Pierwsza piosenka, Inner City Life, zaczyna się lekko chwiejną kompozycją. Jest eteryczna, przestrzenna jakość dźwięku i ewokuje coś głęboko w mojej świadomości. Nagle znowu mam 18 lat, na wakacjach na Teneryfie. Włosy mam ścięte i od dwóch tygodni siedzę na balkonie mieszkania, które dzielę z pięcioma koleżankami, ale jestem z chłopcem. Na stole leżą puste butelki i paczki papierosów. Nie ma widoku, tylko krzaki i cegły, ale świeci słońce i nowy dzień jest pełen możliwości. Jesteśmy u progu reszty naszego życia.

Słucham albumu Blur Parklife, który zabiera mnie do mojej sypialni w domu mojej rodziny w Dublinie. Dom jest pusty i to cenny czas, aby mnie uwolnić, jestem nastolatką i muszę krzyczeć i krzyczeć. Albert Einstein obserwuje mnie z plakatu nad moim łóżkiem. Światła są zgaszone, wykrzykuję na głos tekst i czuję każdą skrajność: nastoletnią nienawiść do siebie; Pragnę być wolny. Rozpacz bycia pod opieką.

słucham xx album po raz pierwszy I jestem w łazience w kształcie trójkąta w piwnicy mojego pierwszego mieszkania, z moim nowym chłopakiem. Nasze ciała są splecione ze sobą, w wodzie i poza nią, długie nogi opierają się o bok, gdzie pleśń zebrała się w tynku, zmieniając kolor rdzy. Jest niedzielny wieczór, koniec serii imprez i przyjęć. Jesteśmy zmęczeni, ale zadowoleni.

Nie ma już liniowych wzorów dla moich wspomnień, tylko te intensywnie zmysłowe i żywe wspomnienia, za które jestem tak wdzięczna. Nic tak nie wyczaruje chwili jak muzyka. Kiedy dorosłam i życie wydawało mi się, że ucieka ode mnie, muzyka zakorzeniła się we mnie. Piosenki wyłaniają się z masztu flagowego przez mgłę mojej pamięci, łącząc kropki na mojej mapie życia. Będę dalej bawić się starym, abym mógł spojrzeć na minione lata z nowej perspektywy. Czas znów zacząć pamiętać.

Annie McManus jest pisarką i DJ-ką (jako Annie Mac). do niej Powieść Zanim teraz