Zapłać, aby zarchiwizować historię dżungli i bębna | bęben i bas

doHengford Sainsbury może być mało prawdopodobnym miejscem spotkań, które pomogło uchwycić ważny fragment brytyjskiej historii kultury, ale decydujące znaczenie będą miały cotygodniowe zakupy MC Navigatora w jego lokalnym supermarkecie.

Navigator, niezłomny twórca sceny dżungli i drum’n’bass w latach 90., uderzył w Wujka 22 – innego znaczącego gracza – który od lat jest poza radarem i zbiera trochę kotletów ze swoją mamą.

„Jesteśmy w Sainsbury’s spacerując i nawigator biegnie w moim kierunku, ponieważ najwyraźniej uważa, że ​​to jest ważne”, mówi wujek 22, prawdziwe nazwisko Desmond Veron.

Pilna potrzeba była spowodowana projektem archiwalnym – zleconym w ramach Miesiąca Dziedzictwa Newham – który skupiał się na De Underground Records w Forest Gate, sklepie, który miał kluczowe znaczenie dla rozwoju lasów i drum’n’bass i został otwarty w 1991 roku.

Veron, wraz z właścicielem Mike’em de Underground, jego bratem Cole Hand Flexem i DJem Randallem, stanowili brakującą część historii do opowiedzenia Podcasty oraz historia wizualna i ustna Prowadzone przez Projekty Rendezvous.

Projekt Newham to najnowszy ruch, który ma na celu archiwizację i przechwytywanie zapomnianych lub niedostatecznie reprezentowanych elementów z historii lasu i bębna.

W artykule na temat ewolucji gatunku, pisarz muzyczny Simon Reynolds powiedział, że do 1994 roku dżungla została „wyjęta z mediów”, ale scena rozkwitła dzięki „Samowystarczalna sieć małych wytwórni, specjalistycznych sklepów płytowych, stacji radiowych i klubów”.

Dla Catherine Green, która jest częścią Rendezvous Projects – która również przyjrzała się Scena delirium w Waltham Forest Najciekawsze są mniej reprezentacyjne części tego typu. „Myślę, że społecznościom ze środowisk o niekorzystnej sytuacji finansowej i społecznej trudno jest ustalić tę historię” – mówi Green. „Zawsze dostajesz ludzi z większą mocą i wpływami, aby opowiedzieli tę historię”.

Inne grupy, które próbują zachować historię tego gatunku, to m.in Sojusz Czarnej Dżunglisty, podczas gdy filmy takie jak Rollo Jackson krakersy wstążkowe i wersje takie jak Śmierć to nie koniec Reklamy radiowe London Pirates 1984 – 1993 Niedawno rzuciłem światło na mniej znane fragmenty historii muzyki.

Julia Tobin, historyk lasu i prezenterka oraz inna ważna postać w kampanii archiwalnej, skupiła się na badaniu roli, jaką czarnoskóre kobiety odegrały w historii lasu. „Na miejscu była duża liczba kobiet, ale ich wkład nie był odpowiednio udokumentowany. Kobiety pracujące w tle, agenci, menedżerki – tego wszystkiego brakowało” – mówi.

Tobin uważa, że ​​projekty z zakresu archiwizacji buszu są ważne, ponieważ wykraczają poza obecną, często jednowymiarową, kierowaną przez mężczyzn historię naszego gatunku, która później przekształciła się w bęben basowy i stał się globalnym fenomenem.

„Ludzie nagle zdali sobie sprawę: 'Chwileczkę, nie przestaliśmy dokumentować naszego wkładu w kulturę'”, mówi. „Jeśli chodzi o kobiety, zawsze jest jedno lub dwa powiedzenia: Ludzie wspominają chemia i burza Albo DJ Flight, ale mówiła też o swojej frustracji.

nya archiwum, 21-letni muzyk z Leeds, jest częścią nowej fali artystów, w tym DJ Sherelle, Tim Reaper, Harmony by Origin8a, Propa i Bristolian Dead Man’s Chest, którzy tchną nowe życie w las 30 lat po swoim pierwszym szczyt.

Produkcje archiwum są częściowo inspirowane muzyką graną przez jej babcię, w tym dżunglą, rockiem i hip-hopem. Jej teledyski wykorzystują nagrania z kamer, aby dać im poczucie nostalgii za latami 90.

Archives twierdzi, że w poszukiwaniu inspiracji ogląda filmy dokumentalne o dżungli i drum’n’bassie, a jako punkty wyjścia dla swojej pracy podaje takich artystów jak Breakage, Remarc i zdobywca nagrody Mercury Award Ronnie Sizes. „To nie tylko muzyka – ja też kocham kulturę. „Dżungla jest dla mnie muzyką czarnego pochodzenia i chcę ją przywrócić, ale w nowej wersji na 2021 rok”.

Toppin pisze o historii lasu z perspektywy czarnoskórej kobiety i uważa, że ​​należy przeznaczyć więcej środków na zachowanie historii kultury. Kiedy spojrzysz na jednostki badawcze, prawie nic nie mamy. „Czarnym studentom bardzo trudno jest zdobyć fundusze na doktorat” – powiedziała.

Veron dodaje, że więcej projektów, takich jak ten wokół De Underground Records, ujawni tylko więcej artystów i ludzi, którzy zostali zapomniani, ale odegrali kluczową rolę w rozwoju brytyjskiej muzyki tanecznej. „Jest nas więcej” – mówi Veron. „Wszyscy powinniśmy mieć małą kartkę w historii”.