W pierwszym roku po postawieniu diagnozy odsetek osób leczących bielactwo nabyte jest niski

Jak wynika z nowego badania opublikowanego w czasopiśmie „Współczynnik leczenia bielactwa nabytego, autoimmunologicznego zaburzenia pigmentacji skóry, u pacjentów z bielactwem nabytym, autoimmunologicznym zaburzeniem pigmentacji skóry, którzy byli objęci ciągłą opieką zdrowotną przez 12 miesięcy przed i po postawieniu diagnozy, utrzymywał się na niższym poziomie niż optymalny”. Choroby skóry i leczenie.¹ Nie tylko nowo zdiagnozowani pacjenci nie otrzymywali żadnego leczenia, ale także w przypadku pacjentów aktualnie otrzymujących leczenie rzadziej zmieniano leczenie na nowy schemat leczenia lub stosowano schematy skojarzone.

Korzystając z danych z baz danych badawczych Merative MarketScan dla swojej populacji objętej badaniem, wszyscy pacjenci, u których rozpoznano bielactwo nabyte w okresie od 1 października 2016 r. do 30 kwietnia 2021 r.; Mieli 12 lat i więcej; W roku poprzedzającym i po postawieniu diagnozy uczestniczyli w ciągłym badaniu przez 12 miesięcy (n=19 335). W szczególności w roku następującym po postawieniu diagnozy podano stosowane leki, linię leczenia, czas i liczbę leków oraz czas trwania leczenia.

„Vitiligo to choroba, która w dużej mierze jest niedostatecznie leczona za pomocą jednego zatwierdzonego leku repigmentacyjnego (ruksolitynib); inne opcje leczenia mają ograniczenia, takie jak słaba skuteczność i skutki uboczne związane z długotrwałym stosowaniem” – napisali autorzy badania. „Cele leczenia obejmują spowalniając postęp, stabilizując proces depigmentacji” – napisali autorzy badania. pigmentacja, stymulując i utrzymując ponowną pigmentację.

Prawie połowa pacjentów (49,9%) nie otrzymywała żadnego leczenia w ciągu 12-miesięcznego okresu obserwacji po rozpoznaniu bielactwa nabytego, a spośród tych, którzy rozpoczęli leczenie (30,2%), a następnie zmienili leczenie, większość otrzymała przepisanie leku i rozpoczęcie leczenia w pierwszej kolejności. linią silnych miejscowych kortykosteroidów (HTTS; 25,4%), doustnych kortykosteroidów (23,1%) lub miejscowego inhibitora kalcyneuryny (TCI; 14,7%). W badanej populacji młodzieży, która dopiero rozpoczęła leczenie (2,5%), najczęściej stosowaną metodą leczenia pierwszego rzutu była TCI.

W przypadku osób cierpiących na bielactwo nabyte, które nie rozpoczęły żadnego leczenia przed postawieniem diagnozy, czas ubiegania się o leki jest różny. W porównaniu ze średnią (SD) wynoszącą 178,6 (116,0) dni potrzebnych do rozpoczęcia ogólnoustrojowej terapii immunosupresyjnej, osoby, które zamiast tego otrzymywały leczenie TCI pierwszego rzutu, składały wnioski średnio po 51,9 (84,0) dniach. Podaż dni również była zróżnicowana i wahała się od 14,4 (27,1) dni w przypadku doustnych kortykosteroidów do 121,0 (114,0) dni w przypadku leków immunosupresyjnych. Najczęściej przyjmowanym przez nich lekiem był HTCS (17,4%), następnie doustne kortykosteroidy (15,3%) i TCI (14,1%).

W całej populacji bielactwa nabytego trzy najczęstsze metody leczenia obejmowały doustne kortykosteroidy (21,0%; n = 4063), HTCS (20,2%) i TCI (14,1%). Najdłuższy czas do złożenia pierwszego wniosku o lek wyniósł 153,3 (108,3) dnia w przypadku doustnych kortykosteroidów; Najkrótszy czas dla TCI wyniósł 56,8 (89,2) dni. W 12-miesięcznym okresie obserwacji największą liczbę roszczeń odnotowano w przypadku leków immunosupresyjnych, ze wskaźnikiem 4,4 (3,7) w porównaniu do <2 roszczeń w przypadku doustnych kortykosteroidów, HTC, doustnych kortykosteroidów o średniej i małej mocy oraz TCI; większość zapewnionych dni – 185,8 (149,6) w porównaniu z 44,8 (39,9) lub mniej w przypadku pozostałych zabiegów; oraz największą całkowitą liczbę dni leczenia wynoszącą 152,2 (110,9) w porównaniu z 42,9 (36,0) lub mniej w przypadku pozostałych terapii. Niewielka liczba pacjentów (3,6%), którzy rozpoczęli leczenie po rozpoznaniu bielactwa nabytego, otrzymała fototerapię (3,6%) – terapię wykorzystującą światło ultrafioletowe w celu zwiększenia liczby melanocytów w obszarach dotkniętych bielactwem nabytym i zapobiegania dalszej pigmentacji.²

Ogólny średni wiek pacjentów w badaniu wyniósł 41,6 (14,0) lat, 82,2% pacjentów stanowiły kobiety, a najczęstszymi chorobami współistniejącymi były choroby przewodu pokarmowego (28,2%), choroby układu krążenia (26,7%) i nadciśnienie (19,8%). .

Zwłaszcza, że ​​ponad połowa uczestników badania nie rozpoczęła leczenia w ciągu 12 miesięcy od rozpoznania bielactwa nabytego, autorzy zauważają, że ta grupa pacjentów mogła być poważnie niedostatecznie leczona lub zamiast tego mogła zdecydować się na leczenie kosmetyczne lub dostępne bez recepty. Sugerują, że może to wynikać z samooceny obciążenia chorobą, skuteczności leczenia, dostępu do leczenia, ubezpieczenia i podejścia lekarza do leczenia bielactwa nabytego ze względu na brak wiedzy na temat leczenia bielactwa nabytego.

„Biorąc pod uwagę, że w tym badaniu zidentyfikowano tak niedostatecznie leczoną populację, uwypukla to potencjalnie niezaspokojoną potrzebę, zwłaszcza biorąc pod uwagę pogorszenie jakości życia związane ze stanem zdrowia, jakiego doświadczają pacjenci” – podsumowali naukowcy. „Aby lepiej zrozumieć potrzeby pacjentów z bielactwem nabytym, przyszłe badania muszą zbadać cechy demograficzne i kliniczne związane z niestosowaniem leczenia bielactwa nabytego”.

Bibliografia

1. Rosmarin D, Soliman AM, Li C. Rzeczywiste wzorce leczenia pacjentów z bielactwem nabytym w Stanach Zjednoczonych. Dermatol Der (Hydlib). 2023;13(9):2079-2091. doi:10.1007/s13555-023-00983-3

2. Fototerapia i laseroterapia bielactwa nabytego. Zdrowia Langone na Uniwersytecie Nowojorskim. Dostęp: 11 października 2023 r. https://nyulangone.org/conditions/vitiligo/treatments/phototherapy-laser-therapy-for-vitiligo#:~:text=Exposure%20to%20these%20focused%20ultraviolet,as%205 %20to %2010%20 minut