Przenoszenie SARS-CoV-2 między przypadkami bezobjawowymi jest mniejsze

W niedawnym badaniu opublikowanym w Medycyna BMC W czasopiśmie naukowcy z Norweskiego Instytutu Zdrowia Publicznego zbadali transmisję SARS-CoV-2 wśród przypadków bezobjawowych.

Przeglądy systematyczne wykazały, że u 15% do 25% osób zakażonych SARS-CoV-2 nie występują objawy. Jednak niewiele wiadomo na temat przenoszenia SARS-CoV-2 przez te osoby. Poprzednie metaanalizy wykazały, że względna zdolność przenoszenia się przypadków bezobjawowych jest trzy do czterech razy niższa niż w przypadku bezobjawowych nosicieli. Potrzebne są badania z wykorzystaniem dużych bezobjawowych kohort, aby ustalić, czy te odkrycia są prawdziwe w przypadku większej części pacjentów i czy osoby z bezobjawową chorobą koronawirusową 2019 (COVID-19) mają większe prawdopodobieństwo wywołania przypadków bezobjawowych.

pobyt: Niski wskaźnik transmisji SARS-CoV-2 wśród przypadków bezobjawowych: dowody z danych śledzenia kontaktów w Oslo, Norwegia.. Źródło obrazu: Red-Diamond / Shutterstock

o studiowaniu

W tym badaniu naukowcy sprawdzili, czy bezobjawowe przypadki SARS-CoV-2 rzadziej przenoszą wirusa niż przypadki z objawami i czy osoby bezobjawowe były bardziej bezobjawowe, gdy przypuszczalnie ich choroba była bezobjawowa.

Zespół wykorzystał dane z Norwegian Longitudinal Population Registry, aby ocenić skutki bezobjawowych nosicieli. Ten zestaw danych zawiera informacje dotyczące wszystkich pozytywnych przypadków COVID-19 zarejestrowanych w Oslo, a także ich objawów, dat testów i bliskich kontaktów. Ponadto połączono te dane dotyczące szybkich testów antygenowych i testów reakcji łańcuchowej polimerazy z rejestracją odwrotnej transkrypcji (RT-PCR), zebrane przez laboratoryjną bazę danych Norweskiego Systemu Nadzoru Chorób Zakaźnych (MSIS-Lab). Ponadto badanie obejmowało dane dotyczące szczepień z Norweskiego Rejestru Szczepień (SYSVAK). Wykorzystano również Krajowy Rejestr Ludności (FREG) do zebrania informacji o wszystkich osobach, w tym o wieku, płci i kraju urodzenia.

Grupa docelowa badania składała się ze wszystkich mieszkańców Oslo, którzy uzyskali pozytywny wynik testu na obecność SARS-CoV-2 w okresie od 1 września 2020 r. do 1 września 2021 r. i którzy zostali zarejestrowani w miejskim skomputeryzowanym systemie śledzenia kontaktów. Tym samym okres badania został ograniczony między 1 września 2020 r. a 1 września 2021 r., co pozwoliło na cały rok śledzenia kontaktów.

Wszystkie przypadki COVID-19 zgłoszone do systemu śledzenia kontaktów w okresie badania zostały sklasyfikowane jako przypadki indeksowe. Zespół wykrył SARS-CoV-2 za pomocą testów reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) lub szybkiego testu antygenowego przy użyciu wymazów z jamy ustnej, gardła i nosa pobranych w zatwierdzonych stacjach testowych. Spośród 27 473 przypadków indeksowych 26 766 zidentyfikowano za pomocą PCR, 504 za pomocą połączonych testów PCR i szybkich testów antygenowych, a 199 wykryto za pomocą samych szybkich testów antygenowych. Poprzez osobiste wywiady z sprawami z indeksu zidentyfikowano bliskie kontakty. Daną osobę uznano za bezobjawową, gdy śledzenie kontaktów zidentyfikowało ją jako bezobjawową lub nie miała żadnych objawów związanych z SARS-CoV-2. Natomiast osoba została sklasyfikowana jako objawowa, gdy zgłosiła jakiekolwiek objawy związane z COVID-19.

konsekwencje

W badanym okresie system śledzenia kontaktów zgłosił 27 473 pozytywnych przypadków COVID-19, które zidentyfikowały bliskie kontakty. Łącznie 3765 pacjentów uznano za bezobjawowych. Zespół zauważył również, że bezobjawowe przypadki miały większe szanse na bycie młodszymi mężczyznami i otrzymanie niższych dawek szczepionki niż przypadki objawowe, u których zdiagnozowano COVID-19.

Przeanalizowano około 78% z 164 153 zgłoszonych bliskich kontaktów, przy czym 17% uzyskało wynik pozytywny w ciągu 14 dni od przypadków wskaźnikowych, które dały wynik pozytywny na obecność SARS-CoV-2. W ciągu dwóch tygodni od wystąpienia objawów w przypadku indeksu u 18% wszystkich bliskich kontaktów zdiagnozowano COVID-19. Z drugiej strony, gdy przypadek wskaźnika był bezobjawowy, częstość występowania wtórnego ataku była znacznie niższa i wynosiła 13%, co skutkowało 28% niższym względnym ryzykiem pozytywnego wyniku testu na COVID-19, gdy dana osoba miała bliski kontakt z osobą bezobjawową. wskaźnik a objawy.

Biorąc pod uwagę wiek odpowiadający każdemu z warunków wskaźnikowych, zespół obliczył również wskaźnik ataku wtórnego (SAR-14) dla różnych grup wiekowych. Niezależnie od najmłodszej grupy wiekowej od zera do dziewięciu lat, obliczony SAR-14 był wyższy dla wskaźników objawowych niż dla wskaźników bezobjawowych we wszystkich grupach wiekowych. Nie było statystycznie istotnych różnic między grupami wiekowymi od 40 do 49 lat i powyżej 70 lat.

Ponadto zespół zbadał, czy zakażone osoby miały większe szanse na pozostanie bezobjawowe, jeśli ich przypuszczalna choroba również przebiegała bezobjawowo. Ta analiza obejmowała wszystkie bliskie kontakty, u których zdiagnozowano pozytywny wynik w ciągu 14 dni od statusu pozytywnego wskaźnika. Zaowocowało to 7 786 sprawami indeksowymi i 11 192 pozytywnymi bliskimi kontaktami. Około 16% wszystkich bliskich kontaktów, u których w ciągu 14 dni uzyskano pozytywny wynik testu na obecność COVID-19, nie miało żadnych objawów. Odsetek ten był znacznie większy, gdy stan wskaźnika był raczej bezobjawowy niż objawowy. Zatem prawdopodobieństwo pozostania bezobjawowym u tych zakażonych osób było ponad dwukrotnie większe.

Ogólnie wyniki badania wykazały, że przenoszenie SARS-CoV-2 było o około 30% niższe wśród osób bezobjawowych w porównaniu z osobami z objawami. Co więcej, zespół zauważył, że zarażone osoby trzy razy częściej pozostawały bezobjawowe, jeśli odpowiadające im standardowe przypadki były bezobjawowe niż objawowe.