Krajobraz globalnych misji urologicznych po zamknięciu COVID-19: czy jesteśmy gotowi na ich powrót?

Pojawiły się obawy, że brak postępów w zakresie ograniczonych zasobów chirurgicznych w krajach o niskim i średnim dochodzie doprowadzi do nowego kryzysu. Oszacowano, że w 2015 r. brakowało 1,1 miliona chirurgów, co miało nieproporcjonalny wpływ na kraje o niskich i średnich dochodach.¹ Warunki dla mniejszych specjalizacji chirurgicznych, takich jak urologia, są jeszcze bardziej przygnębiające: w Nigerii, najbardziej zaludnionym kraju w Afryce, jeden urolog przypada na 3,2 miliona mieszkańców.² Oczekuje się, że sprzeczności te nasilą się w następstwie pandemii COVID-19, która nie tylko wstrzymała lokalną opiekę medyczną i chirurgiczną ze względu na preferencyjne traktowanie pacjentów zakażonych SARS-CoV-2, ale także bezpośrednio wpłynęła na i tak już nadwyrężone zdrowie osobiste i zasobów dostawców usług medycznych. Pandemia ograniczyła również pomoc międzynarodową, która normalnie mogłaby zostać udzielona, ​​gdyby nie globalna blokada.

Grupy Global Surgical Expedition służą bardzo potrzebnemu celowi w tych niedofinansowanych lokalizacjach. Przed pandemią COVID-19 ochotnicze organizacje chirurgiczne (SVO) przeprowadziły ponad 250 000 operacji w krajach o niskich i średnich dochodach.³ Organizacje te odgrywają ważniejszą rolę w identyfikowaniu i szkoleniu lokalnych usługodawców.

International Volunteers in Urology (IVUmed) to misyjna grupa chirurgiczna, która prowadzi warsztaty chirurgiczne w krajach o niskim i średnim dochodzie, jednocześnie koncentrując się na tworzeniu trwałego systemu szkoleń. Jego celem jest dostarczenie całego warsztatu chirurgicznego i programu szkoleniowego lokalnym klinicystom w krajach o niskich i średnich dochodach, aby mogli się rozwijać i utrzymywać niezależnie. Przed pandemią IVUmed wykonywał rocznie 25 zleceń w 13 krajach. Opiekował się średnio 812 pacjentami, operował 564 przypadki i przeszkolił 296 lokalnych chirurgów, a jego szacunkowa wartość usług wyniosła 217,60 424 USD rocznie. Wraz z rozprzestrzenianiem się wirusa COVID-19 na całym świecie wstrzymano podróże krajowe i międzynarodowe, a także misje chirurgiczne.⁴ Od początku pandemii COVID-19 i ostatnich warsztatów IVUmed minęły już ponad dwa lata. Ponieważ szczepionki są opracowywane i wdrażane, a kraje o niskich i średnich dochodach dostosowują się do krajobrazu po pandemii, pozostaje pytanie, jak i kiedy wznowić misje chirurgiczne w tych regionach.

Aby określić miarę „gotowości” do bezpiecznego powrotu do międzynarodowych warsztatów chirurgicznych, we wrześniu 2021 r. IVUmed wygenerował ankietę e-mailową do międzynarodowych partnerów w krajach o niskich i średnich dochodach, w których IVUmed wcześniej prowadził lub planował warsztaty chirurgiczne. W ankiecie zapytano gospodarzy o niskich i średnich dochodach, czy są gotowi na powrót warsztatów chirurgicznych, kiedy są gotowi, jakiego rodzaju warsztatu zażądali najpierw i jakie wyzwania stoją przed nimi, w tym ograniczenia sprzętowe i stan szczepień. Respondenci mieli cztery tygodnie na udzielenie odpowiedzi, po czym wyniki zostały zestawione w tabeli (Tabela 1).

Wysłano trzydzieści e-maili i otrzymano 12 odpowiedzi, reprezentujących 11 wyjątkowych szpitali w 10 różnych miastach w dziewięciu krajach. Większość respondentów pochodziła z Afryki (n = 9), pozostali pochodzili z Azji (n = 2) i Karaibów (n = 1). Dziewięciu uczestników (75,0%) mieszkało w krajach, w których dostępne są szczepionki, a wszyscy respondenci oświadczyli, że zostali zaszczepieni i mają obowiązek noszenia masek w miejscach publicznych. Ośmiu (66,7%) odpowiedziało, że jest gotowych na warsztaty IVUmed, a 55,6% jest gotowych rozpocząć je w lutym 2022 r. Dziesięciu respondentów (83%) stwierdziło, że infrastruktura ich szpitala mogłaby obsłużyć warsztaty. Dziewięciu (75%) stwierdziło, że ma dobry dostęp do środków ochrony indywidualnej. Jednak nieco ponad połowa (58%) zgłosiła trudności z uzyskaniem materiałów chirurgicznych. Dwóch uczestników stwierdziło, że ich szpitale nadal wykonują tylko operacje w nagłych wypadkach. Najczęściej zamawianymi pierwszymi warsztatami były urologia dziecięca i laparoskopia/chirurgia endoskopowa, z 30% odpowiedzi na każdy z nich (Tabela 2). Jeśli chodzi o wyzwania, przed którymi stanęli od początku COVID-19, siedmiu uczestników zwróciło uwagę na kwestie związane z prowadzeniem operacji, czterech z niedoborami zaopatrzenia, a dwóch z utraconymi możliwościami uczenia się.

Założenie trwałego warsztatu chirurgicznego w obcym kraju jest wyzwaniem dla każdej organizacji. Wybór odpowiedniej lokalizacji, znalezienie partnerów hostingowych, uporządkowanie logistyki, określenie warunków ekonomicznych i uzyskanie pozwolenia od rządu na ustanowienie relacji między SVO a witryną hostingową zajmuje miesiące. Dwuletnia przerwa przerwała to, co mogło być pierwotnie udanym porozumieniem między grupą humanitarną a lokalną witryną hosta, co spowodowało, że sytuacja jest teraz zupełnie inna niż przed pandemią. COVID-19 doprowadził do wielu trudności, w tym ograniczeń zasobów dla lokalnych szpitali, ograniczeń w łańcuchu dostaw i presji na siłę roboczą z powodu niszczycielskiego wpływu pandemii na świadczeniodawców, którzy mogli stracić życie z powodu COVID-19 lub mieli zmiana warunków życia spowodowana pandemią, która ogranicza możliwość powrotu do pracy w służbie zdrowia.

Wymuszone przerwanie globalnej akcji humanitarnej stwarza okazję do ponownej oceny roli operacji specjalnych. Niedawny napływ wolontariuszy zatarł granicę między pracą wolontariacką a turystyką wolontariacką.^5,6 Doprowadziło to do narastającej debaty etycznej na temat przydatności tych misji medycznych.⁷ Kraje goszczące mają ogromny obowiązek przyjmowania gości z SVO. Często muszą przekładać wizyty w przychodni i na sali operacyjnej, aby umożliwić chirurgom wizytującym operację. Może to mieć wpływ nie tylko na konkretną specjalizację chirurgiczną, której dotyczy wyjazd międzynarodowy, ale także na wszystkie operacje wykonywane na miejscu, ponieważ sale operacyjne i personel pomocniczy mogą być ograniczone nawet bez skierowania na misję. Co więcej, chociaż szkolenie lokalnych zespołów wymaga dużego wysiłku, chirurdzy LMIC czasami pełnią role pomocnicze, aby pomieścić dużą liczbę operacji wykonywanych przez chirurgów operacyjnych w Departamencie Operacji Specjalnych. W ten sposób tracą kluczowe możliwości szkolenia i uczenia się.

Gdy oficerowie operacji specjalnych (SVO) przygotowują się do wznowienia pracy, ważne jest, aby zrozumieć wyzwania, przed którymi może stanąć lokalny obiekt, i zdać sobie sprawę, że pomimo chęci pomocy grupa wolontariuszy może obciążać lokalny obiekt. Podczas gdy należy świętować złagodzenie pandemii COVID-19 i chociaż wielu wolontariuszy w klastrach misji chirurgicznych wyraziło chęć i entuzjazm do wznowienia podróży, musimy zastanowić się, co zniesienie ograniczeń w podróżowaniu może oznaczać dla partnerów międzynarodowych i jak mogą być lepsi serwowane. Podawane z programami pomocy z powrotem. Ta ankieta jest jednym ze sposobów określenia wpływu SVO na globalny krajobraz, który zmienił się na zawsze z powodu pandemii COVID-19.

Nie jest jasne, jak i kiedy wznowić globalne programy misji chirurgicznych w zakresie zdrowia, które zostały wstrzymane podczas pandemii COVID-19, która wpłynęła na już ograniczone globalne możliwości chirurgiczne krajów o niskich i średnich dochodach. Chociaż zasługuje na dalszą dyskusję, nadszedł czas, aby zrobić znaczący krok naprzód, aby uniknąć dalszego zaostrzania już i tak strasznych globalnych nierówności zdrowotnych. Ważne kwestie dotyczące wznowienia zadań chirurgicznych powinny obejmować staranną ocenę czasu, możliwości chirurgicznych i anestezjologicznych, zasobów placówki i bezpieczeństwa. Ostatecznie bezpośredni kontakt z lokalnymi ośrodkami jest niezbędny do promowania światowych warsztatów urologicznych.

Dzięki i uznanie

Autorzy serdecznie dziękują naszym międzynarodowym partnerom z krajów goszczących.

finansowanie

Praca ta nie była wspierana żadnymi środkami zewnętrznymi.

Wkład autorski

CC i AVL zaprojektowały i zaprojektowały to badanie. Dane z skoordynowanych badań CC, DS, FS i AVL. CC, AVL i PS przeanalizowały dane i przygotowały dane liczbowe. CC zapewniło zarządzanie i nadzór nad projektem. PS napisał rękopis. CC, DS, FS i AVL przejrzeli i zredagowali manuskrypt. Wszyscy autorzy zatwierdzili manuskrypt do przedłożenia.

Ujawnienie interesów

Autorzy wypełnili formularz ujawnienia zainteresowania ICMJE (dostępny na prośbę odpowiedniego autora) i nie ujawnili żadnych istotnych interesów.

Korespondencja do:

Christina Cheng, lek
Adiunkt kliniczny
Klinika Urologii Dziecięcej
700 motoryków dla dzieci
Kolumb, Ohio, 43205
[email protected]

Prezenter: 23 października 2022 GMT

zaakceptowałem: 23 listopada 2022 GMT