Jak czuje się pacjent 10 lat po operacji otyłości?

Zespół naukowców przeprowadził wywiady z pacjentami na temat ich doświadczeń 10 lat po poddaniu się operacji bariatrycznej. Wyniki pokazały, że wpływ na odżywianie i regulację masy ciała utrzymywał się, podczas gdy pozostały inne problemy, takie jak poczucie winy z powodu niedostatecznego zdrowia.

Nowe badanie, prowadzone przez naukowców z Uniwersytetu w Lund i Uniwersytetu w Gothenburgu, zostało opublikowane w czasopiśmie Chirurgia otyłości i choroby pokrewne.

„Jest to jedna z nielicznych obserwacji z perspektywy pacjenta długo po operacji” – powiedziała May Engstrom, pielęgniarka z Uniwersytetu w Gothenburgu.

W badaniu przesłuchano osiemnastu pacjentów. Wszyscy oni doświadczyli wpływu na nawyki żywieniowe i apetyt po operacji: ich ciała pozostawały w opozycji, uniemożliwiając im zjadanie tyle, ile jadły przed operacją, a ich apetyt na niezdrową żywność nadal malał. Kilku uczestników zgłosiło również, że nadal łatwiej im wpływać na alkohol, co miało konsekwencje dla ich życia społecznego.

Jednakże, chociaż operacja przyniosła wiele zmian, wielu opisało przebywanie w ich chirurgicznie zmienionym ciele jako nowe normalne lub nowe codzienne życie.

„Wielu respondentów stwierdziło, że jednym z powodów, dla których zarządzali swoim życiem poprzez zmianę układu pokarmowego tak, jak to robili, było to, że zostali ostrzeżeni i spodziewali się więcej komplikacji, niż w rzeczywistości cierpieli” – powiedział Engstrom.

„Ciekawie było usłyszeć, że ponad 70% osób, z którymi rozmawialiśmy, doświadczyło już zdarzenia, które opieka zdrowotna sklasyfikowała jako powikłanie, takiego jak niedożywienie, ból brzucha, operacja woreczka żółciowego lub niedrożność jelit” – dodał Engstrom.

Uczestnicy zgłaszali, że po operacji nadal walczą, aby zarządzać swoim życiem i wagą. Odnosi się to do takich aspektów, jak wspieranie dzieci, które często mają nadwagę. Niektórzy rodzice twierdzili, że czuli się podatni na problemy z wagą dziecka; Starali się zapewnić najlepszy możliwy kierunek, ale okazało się to trudne.

Kilku respondentów wskazało również aktywność fizyczną jako stałą przyczynę wyrzutów sumienia. Doskonale zdawali sobie sprawę, że muszą być aktywni fizycznie, ale walczyli z tym. Jako powód podali ból lub osobistą historię złej aktywności fizycznej.

„Nawet jeśli dodatkowy ciężar już nie istniał lub nie był prawdziwą przeszkodą, stary obraz siebie pozostał jako przeszkoda dla postępu” – powiedział Engstrom.

Jedną z częstych odpowiedzi większości ankietowanych pacjentów była ogromna wdzięczność za samą procedurę i społeczność za poniesienie jej kosztów. Niektórzy uczestnicy obwiniali się za to, że coś nie działało optymalnie i uważali, że nie są „sumiennymi pacjentami”.

„Obserwacja tych pacjentów jest często niewystarczająca i wymaga poprawy” – powiedział Cagsa Garfholm, badacz psychologii z Uniwersytetu w Lund.

„Pacjenci powinni być wzywani do ich podstawowej opieki zdrowotnej raz w roku, ale rzadko się to zdarza. Zamiast tego pacjenci powinni pamiętać, że sami dzwonili do lekarza. Kiedy dzwonili, często znajdowali wiedzę na temat operacji” – dodał Garfholm. To było złe. „

Krótko mówiąc, naukowcy uważają, że długoterminowa obserwacja pacjentów po operacji otyłości powinna poprawić się zarówno w specjalistycznej, jak i podstawowej opiece zdrowotnej.

„Ci, którzy w pracy mają do czynienia z pacjentami po operacji otyłości, potrzebują pomocy w stworzeniu realistycznych oczekiwań co do tego, co może zmienić ten proces, biorąc pod uwagę, że wielu pacjentów obwinia się i niechętnie zgłaszają problemy lekarzom” – powiedział. Garfholm.

„Proces ten jest ułatwiony, jeśli pracownicy służby zdrowia nie oceniają i poświęcają czas, aby zapytać pacjentów, jak radzić sobie z nimi w życiu codziennym” – podsumował Garfholm. (Ani)