Eurowizja: Co musi zrobić Wielka Brytania, aby wygrać?

Plan nazwano Projektem Kalafior.

Wszystko zaczęło się w październiku ubiegłego roku, kiedy Olly Alexander przyjął zaproszenie do wzięcia udziału w konkursie Eurowizji w Wielkiej Brytanii.

Już raz kandydował, w 2022 roku, ale moment nie wydaje się odpowiedni.

Zamiast tego BBC wysłało mało znanego piosenkarza TikToka o imieniu Sam Ryder z potężną piosenką zatytułowaną Spaceman.

Następnie zajęła drugie miejsce – najlepszy wynik Wielkiej Brytanii od ponad 20 lat.

Następnego lata Alexander zaczął nagrywać swój pierwszy album jako artysta solowy. Może pomyślał, że któraś z tych piosenek sprawdzi się na Eurowizji?

Wykonano połączenia. Zawarto umowy. Narodził się Projekt Kalafior i przez następne dwa miesiące rozpoczęły się przygotowania w ścisłej tajemnicy.

„Musieliśmy organizować spotkania w domu pierwszego dyrektora, aby nikt nie mógł usłyszeć, co się dzieje” – dyrektor kreatywny Theo Adams Powiedział podcastowi Euro Trip.

„To był naprawdę bardzo ekscytujący czas. Nigdy wcześniej nie robiłem niczego, co wiązałoby się z taką tajemnicą, że czułem się jak szpieg”.

Ukochana, zajmująca czołowe miejsca na listach przebojów gwiazda muzyki pop, znana na całym świecie, z doświadczeniem w dostarczaniu mistrzowskich występów i dozgonną miłością do Eurowizji?

Nie mogło być lepiej dopasowane.

Graham Norton zgodził się w wywiadzie na początku tego tygodnia, że ​​„posiadanie w tym roku prawdziwej gwiazdy popu reprezentującej Wielką Brytanię to świetny początek”.

„Ole naprawdę zrobił wszystko, na co nie da się nikogo przygotować – grał przed ogromną publicznością, potrafi komunikować się z kamerami, jest przyzwyczajony do stresujących sytuacji”.

„To świetny wykonawca i świetny piosenkarz” – zgodził się Neil Tennant, który wystąpił w duecie z Alexandrem przy piosence Pet Shop Boys „Dreamland” z 2020 roku.

„Myślę, że to wspaniale, że ma odwagę to zrobić, ponieważ jest to bardzo ryzykowne, prawda?”

Ryzyko w końcu go wzięło.

Wszystkie 46 jego punktów pochodziło od jury. Jego wynik w telewizji publicznej wyniósł zero.

Wynik nie był jednak najgorszy. Wielka Brytania poniosła bardziej żenujące porażki. Alexander ma jednak do czego wracać – w przeciwieństwie do poprzednich artystów, których muzyczne ambicje utknęły w martwym punkcie po Eurowizji.

Oczekiwania były jednak tak duże, że tegoroczny wynik wydaje się szczególnie trudny.

Minęło 27 lat od ostatniego zwycięstwa Wielkiej Brytanii w konkursie.

Co więc poszło nie tak… i jak kraj może zwiększyć swoje szanse?

Słuchaj, Dizzy to świetny utwór radiowy.

Współautorem scenariusza jest Danny L. Harley (Charli XCX, Dua Lipa). Film pulsuje i pulsuje we wszystkich właściwych miejscach. Muzyczne ukłony zespołu Pet Shop Boys w stronę dzwonów kościelnych Londynu przypominają słuchaczom o miejscu Wielkiej Brytanii w epicentrum muzyki pop.

Kompozycyjnie to sprytny trik. Ciągły ruch strun w refrenie wywołuje zawroty głowy. Kiedy Aleksander śpiewa, że ​​jego kochanek „przenosi mnie z powrotem na początek”, smyczki przechodzą do początkowej tonacji c-moll.

Dlatego jury go polubiło. Autorzy piosenek w Szwecji, kolejna potęga popu, przyznali Dizzy’emu osiem z 12 możliwych punktów.

Ale publiczność nie zna szczegółów pisania piosenek lub nie przejmuje się nimi. Opowiedzieli się po stronie krytyków, takich jak Laura Snapes z The Guardian, która odrzuciła piosenkę jako „Bardzo fajne, dobrze zrobioneAlbo Neil McCormick z Telegraph, który nazwał to „Niezwykła Sara„.

Dizzy nie była złą piosenką. Nie wystarczyło, aby ludzie podnieśli słuchawkę i zagłosowali.

Po latach wysyłania na Eurowizję nieprzetestowanych uczestników reality show Alexander stworzył oszałamiający program telewizyjny.

Za pomocą sterowanych komputerowo kamer, zsynchronizowanych z wyraźną choreografią, gwiazda sprawiła, że ​​wyglądało to tak, jakby on i jego tancerze spacerowali po wnętrzu statku kosmicznego opadającego przez czarną dziurę.

W swoim komentarzu Graham Norton określił produkcję jako „fantastyczną”, ale przyznał, że może sprawiać problemy, ponieważ „zupełnie różni się od wszystkiego innego w dzisiejszym konkursie”.

Występ spotkał się z chłodnym przyjęciem na arenie, gdzie skomplikowany pokaz oznaczał, że Aleksandra nie było w zasięgu wzroku przez pierwsze dwie minuty.

W domu niektórzy widzowie stwierdzili, że przeszkadza im seksualny charakter tańca.

Inni twierdzili, że wymagania fizyczne wpłynęły na śpiew Aleksandra. Zdecydowanie były pewne wahania – zła passa wśród wielkich piosenkarzy we Francji, Portugalii i Szwajcarii.

„Jak dotąd najlepszy występ wieczoru” dodał Craig Brown. „Może nie najlepsza piosenka. Ale najlepszy występ na żywo”.

To ogromny krok naprzód. Programy Eurowizji stawały się coraz bardziej złożone i Wielka Brytania musiała nadrobić zaległości. Odtąd może być już tylko lepiej.