Alan Sugar o kręceniu The Apprentice: „Gdybym był kandydatem, wygrywałbym za każdym razem” | Uczeń

Alan Cukier, gospodarz

Skontaktowałem się z BBC w 2003 roku, aby rozważyć zrobienie tego Uczeń. Słyszałem, że Donald Trump odniósł duży sukces w amerykańskiej wersji, więc byłem na to przygotowany. Poproszono mnie o znalezienie dwóch doradców: Margaret Mountford, mojej wieloletniej prawniczki, i Nicka Heuera, mojego rzecznika prasowego. To był naprawdę pretekst, aby wyrazić moją przedsiębiorczość, a także zostać osobowością telewizyjną. To było bardzo ekscytujące.

To bardzo teatralne, a ja wchodzę do sali konferencyjnej od tyłu, ale to licentia poetica. To znaczy, muszę jakoś dostać się do pokoju. Jedną z rzeczy, do których jestem przyzwyczajony, jest potrzeba cierpliwości. Pomiędzy spotkaniami zarządu jest dużo przesiadek. Sesje zarządu trwają trzy i pół godziny, ale widzisz tylko 25 minut. Małpy w firmie produkcyjnej wybierają momenty, w których uderzam ręką w stół. W rzeczywistości jestem uprzejmy i wrażliwy na kandydatów, ale to nie świadczy o dobrej telewizji.

Zdobycie pracy było czymś, co odziedziczyliśmy po amerykańskim formacie. Ale nie było to zbyt praktyczne, ponieważ nie można było po prostu wymyślić pracy, a wysoka pensja w wysokości 100 000 funtów zraziła tak wielu moich pracowników. Odkąd zmieniliśmy nagrodę na rozpoczęcie ze mną interesu za 250 000 funtów, było to bardzo udane. Nie udało się to w 100%, ale mogę wymienić co najmniej pięciu zwycięzców, którzy są teraz milionerami.

Gdybym był kandydatem, wygrywałbym za każdym razem – to proste. Będę to robić tak długo, jak będzie mi to sprawiać przyjemność. Myślę, że nie trzeba nic zmieniać. To koniec wielu programów telewizyjnych: jakiś neurochirurg gdzieś decyduje „zagrajmy w to” i kończy się to sztucznie, głupio, a czasem żałośnie. Może muszę ulepszyć moją salę konferencyjną i trochę ją pomalować, ale to, co zmienia się co roku, to filtry, które ludzie chcą zobaczyć. Przypuszczam, że powinienem wziąć sobie trochę kredytu. Mam sposób zadawania pytań, który zdaje się podobać opinii publicznej. To połączenie pytań i garstki nowych postaci tworzy serial. Czy mam zamiar wystąpić w kolejnym reality show? Poproszono mnie o zrobienie ich wszystkich, ale nie.

Karen Bradyasystent od szóstej serii

Znam Alana od dawna. Kiedy zacząłem pracować w piłce nożnej w 1993 roku [as managing director of Birmingham FC]Był prezesem Tottenhamu. Nasze drogi się skrzyżowały i świetnie się dogadywaliśmy. Poprosił mnie o zrobienie pierwszego komiksu, który The Apprentice zrobił w 2007 roku, z Jo Brand, Cheryl Cole, Maureen Lippman i Trinny Woodall. Pamiętam, jak powiedział w sali konferencyjnej: „Karen, masz najwięcej do stracenia, ponieważ jesteś biznesmenem”. Pomyślałem: „Chryste, muszę poprawić swoją grę”. Dziewczyny uczyniły mnie kierownikiem projektu i razem z chłopakami umyliśmy podłogę i zebraliśmy ponad 750 000 funtów.

Udzielałem wywiadów gościnnych dla serialu. Wtedy Alan zadzwonił i powiedział: „Margaret wyjeżdża. Nie ma nikogo, kogo bardziej chciałbym ją zastąpić, ale muszę cię ostrzec: jest bardzo długa i żmudna, pomyśl dobrze, będziesz długo z dala od domu. ” Moje dzieci były małe, a ja wciąż miałem 30 lat, więc poruszyłem ten temat, a oni powiedzieli: „Chcemy, żebyś to zrobiła, mamo”. Wtedy Alan powiedział: „Margaret zmieniła zdanie”. Pomyślałem: „To pierwszy raz, kiedy zostałem zwolniony, zanim zostałem zatrudniony!”.

Ale w następnym roku Margaret odeszła, a ja zacząłem z nią młodszy nowicjusz który wtoczył się do głównego łańcucha. Margaret zadzwoniła i powiedziała: „Karen, dam ci pewną radę. Cały dzień jesteś na nogach. Noś wygodne buty”. Kiedy The Apprentice mówi, że jest czwarta nad ranem, tak naprawdę jest czwarta nad ranem, a dzień ma 12 godzin. Pierwszy dzień spędziłam na strzelaniu na targu w szpilkach. Tej nocy brałem prysznic i moje stopy pulsowały. Napisała do Margaret: „Masz absolutną rację”. Nigdy więcej nie popełniłem tego błędu.

Zwykle w reality TV wygrywasz i tyle. Zdobycie stażysty zmienia życie. Dzień po finale 250 000 funtów zostało wysłane z konta Alana i mogą zrobić z nimi, co chcą. Oryginalność jest ważna, ale to prosty format. Alan przekazuje kandydatom zadanie, a następnie je wykonują, a członek przegrywającej drużyny zostaje zwolniony. Ale postacie i interakcje są tym, co tworzy serial. Ludzie lubią krzyczeć do telewizora: „Dlaczego to robisz? Powinieneś to robić”. Myślę, że jest to rodzaj programu, którego wszyscy chcemy doświadczyć, aby pokazać, jacy jesteśmy niesamowici. I oczywiście, gdybym walczył z Lordem Sugarem, pokonałbym go.