Żelazne jądro Merkurego powstało, ponieważ znajdowało się blisko „magnetycznego” Słońca, gdy tworzył się Układ Słoneczny تشكل

Żelazne jądro Merkurego jest mniej więcej tej samej wielkości co ziemski księżyc i zajmuje trzy czwarte średnicy planety. Nowe badanie donosi, że naukowcy twierdzą, że jest to prawdopodobnie spowodowane magnetyzmem Słońca, a nie zderzeniami z innymi ciałami niebieskimi, jak wcześniej sądzono.

Wyniki wskazują, że w pierwszych dniach formowania się Układu Słonecznego ziarna żelaza były przyciągane przez pole magnetyczne Słońca.

Naukowcy uważają, że Merkury – najbliższa Słońcu planeta w naszym Układzie Słonecznym – przechwycił największą ilość opiłków żelaza, ukazując gęsty metalowy rdzeń.

Kiedy planety zaczęły powstawać z pyłu i gazu, które tworzą przestrzeń, planety bliżej Słońca miały więcej żelaza niż te dalej.

Naukowcy zauważają, że inne planety poza Układem Słonecznym, takie jak K2-229 b, mają podobny skład żelaza do Merkurego, co kontrastuje ze składem jego gwiazdy.

Zidentyfikowano inne bogate w żelazo planety w przestrzeni kosmicznej krążące wokół gwiazdy o podobnym składzie do Słońca, co skłania naukowców do przekonania, że ​​to pole magnetyczne rozwijającej się gwiazdy skutkuje powstaniem pobliskich planet z jądrami bogatymi w żelazo.

„Cztery wewnętrzne planety naszego Układu Słonecznego – Merkury, Wenus, Ziemia i Mars – składają się z różnych proporcji metalu i skały” – powiedział główny autor badania, William McDonough, profesor geologii na Uniwersytecie Maryland. za komunikat.

Żelazne jądro Merkurego jest mniej więcej tej samej wielkości co ziemski księżyc, zajmując trzy czwarte średnicy planety

Natomiast jądro Ziemi składa się ze stopu żelaza i niklu i stanowi około jednej trzeciej jej masy, podobnie jak jądro Wenus. Jądro Marsa ma mniej niż jedną czwartą jego masy.

READ  Teoria czarnej dziury Stephena Hawkinga udowodniła, że ​​horyzonty zdarzeń nigdy się nie kurczą

Naukowcy odkryli, że gęstość i procent żelaza w jądrze skalistej planety są ściśle związane z siłą pola magnetycznego.

Istnieje gradient, w którym zawartość minerałów w jądrze zmniejsza się, gdy planety oddalają się od Słońca.

Nasz artykuł pokazuje, jak to się stało, pokazując, że dystrybucja surowców we wczesnym Układzie Słonecznym była kontrolowana przez pole magnetyczne Słońca.

Natomiast jądro Ziemi składa się ze stopu żelaza i niklu i stanowi około jednej trzeciej jej masy, podobnie jak jądro Wenus. Jądro Marsa ma mniej niż jedną czwartą jego masy.

Naukowcy odkryli, że gęstość i procent żelaza w jądrze skalistej planety są ściśle związane z siłą pola magnetycznego.

W związku z tym przyszłe badania egzoplanet muszą uwzględniać magnetyzm odległych gwiazd, aby sprawdzić, czy egzoplanety są skaliste, co może wskazywać, że mogą nadawać się do zamieszkania.

„Na możliwość istnienia strefy nadającej się do zamieszkania w układach egzoplanetarnych mogą mieć wpływ procesy fizyczne i chemiczne, które kontrolują dystrybucję metalu i krzemianu w wyewoluowanym dysku protoplanetarnym” – napisali McDonough i inni badacze w badaniu.

Procesy te mogą kontrolować rozmiar i skład jądra planety oraz stosunek chemiczny podczas formowania się planety, a także różne rodzaje minerałów, które mogą wpływać na ilość lekkich pierwiastków wchodzących do jądra.

Dodali: „Te czynniki, a także rozmieszczenie niektórych krytycznych elementów podtrzymujących życie (na przykład 90% budżetu fosforowego Ziemi w jądrze), są niezbędne do określenia perspektyw życia na planecie”.

McDonough i naukowcy wykorzystali obecne modele formowania się planet, aby wyliczyć prędkość, z jaką gaz i pył są przyciągane do centrum Układu Słonecznego.

Biorąc pod uwagę pole magnetyczne Słońca w momencie jego powstania, pole to przeciąga żelazo przez pył i gaz, tworząc jądro planety wewnętrznej.

„Nie możesz już po prostu powiedzieć:„ Och, skład gwiazdy wygląda tak, więc planety wokół niej powinny wyglądać tak ”- dodał McDonough.

Teraz musisz powiedzieć: „Każda planeta może mieć mniej lub więcej żelaza, co wynika z właściwości magnetycznych gwiazdy we wczesnym okresie rozwoju Układu Słonecznego”.

Eksperci będą musieli znaleźć inny system planetarny, taki jak nasz – system ze skalistymi planetami rozrzuconymi na duże odległości – aby sprawdzić, czy gęstość spada wraz z oddalaniem się planet od gwiazdy, potwierdzając swoją teorię.

McDonough i naukowcy wykorzystali obecne modele formowania się planet, aby wyliczyć prędkość, z jaką gaz i pył są przyciągane do centrum Układu Słonecznego.

Biorąc pod uwagę pole magnetyczne Słońca w momencie jego powstania, pole to przeciąga żelazo przez pył i gaz, tworząc jądro planety wewnętrznej.

Badania Został niedawno opublikowany w Progress in Earth and Planetary Science.

W 2016 roku naukowcy wykorzystali dane z misji Messenger, aby odkryć, że skorupa Merkurego została wykonana ze stopionej magmy, która została ostatecznie pogrzebana przez wulkanizm i uderzenia.

W 2018 roku Europejska Agencja Kosmiczna ogłosiła, że ​​wyśle ​​misję BepiColombo w celu zbadania Merkurego.

Odleciał z Ziemi pod koniec 2018 roku i ma osiągnąć orbitę Merkurego w 2025 roku.