West Side Story (Opera Australia i GWB Entertainment)

Ponad 60 lat po rewolucji teatru muzycznego Historia od strony zachodniej Nadal ma mocne uderzenie. Tematy pozbawionej praw i niezadowolonych młodzieży oraz uprzedzeń wobec mniejszości imigrantów pozostają aktualne, a centrum dwóch skrzyżowanych gwiazd kochanków z przeciwnych światów próbuje stworzyć własny, aby przezwyciężyć nienawiść.

Ta fabuła jest oczywiście zapożyczona z Romeo i Julia, przenosi ją do Nowego Jorku i walczy z nastoletnimi gangami białych polskich Amerykanów i Portorykańczyków pod koniec lat 50. – z prawie takim samym nieuniknionym skutkiem. A przynajmniej tak można by pomyśleć – ponieważ reakcje pierwszej publiczności w Brisbane wskazywały, że wciąż są ludzie, którzy nie widzieli serialu ani nawet najbardziej udanego filmu nagrodzonego Oscarem i nie znają jego historii.

Może się to przydać w przypadku tej produkcji (stworzonej przez niemiecką grupę BB) z udziałem wschodzących i wschodzących talentów, która swoją australijską premierę miała w 2019 roku w Melbourne.

Samo dzieło błyszczy jako czysty klasyk, dzięki wkładowi wybitnego oryginalnego zespołu twórczego: autora/reżysera/choreografa Jerome’a ​​Robbinsa, kompozytora Leonarda Bernsteina, poety Stephena Sondheima i dramaturga Arthura Lorentza. Linie i pomarszczone słowa wciąż rozbrzmiewają echem w towarzystwie dżdżownic, podczas gdy ruch wykuł własny leksykon.

Amerykańska legenda tańca Rubens połączyła balet z jazzem, aby stworzyć głęboki, kinetyczny język, który był intensywny i natychmiastowy. Ruch jest huraganem, który napędza narrację. Wiersze i aspirujące erotyczne duety romansowe napędzają Tony’ego i Marię, jej spokojne oko.

Osoby zaznajomione z poprzednimi wersjami mogą jednak odczuć, że czegoś w tej produkcji brakuje, pomimo kilku świetnych momentów. Dla mnie to subtelny nurt frustracji i agresywności generuje dramatyczną dynamikę naprzemiennych zawirowań i uwolnionego napięcia w jego tanecznej powieści.

Sam Robbins przekazał pałeczkę koledze z Ameryki, Joeyowi McNeely’emu, który pracuje również jako reżyser i choreograf – odtwarzając oryginalne numery z pewnymi modyfikacjami. Chciał mieć młody, autentyczny zespół do tego wydania; Dla wielu na planie był to pierwszy profesjonalny występ. Kompromis z doświadczeniem polega na pewności w pompowaniu indywidualności za pomocą ataku, akcentów i polotu. Tutaj przedstawia to różnicę między dobrym i wspaniałym tańcem.

Postacie portorykańskie są zwykle bardzo powściągliwe, z wyjątkiem Angeliny Thompson, która w swej sile wieku odciska w sobie pasję i postawę niezbędną do kluczowej roli Anity, przyjaciółki brata Marii Bernardo. Anita Historia od strony zachodniejMerkucja. Wracając do swojej rodzinnej sceny, absolwentka Queensland Institute podkreśla obecność i charyzmę, którą wykazała się jako studentka.

Sophie Salvisani jako Maria i Nigel Huckle jako Tony, Historia od strony zachodniej, Perth, 2021. Zdjęcie © Will Russell

Anita jest znana z tego, że śpiewa najsłynniejszy numer rytmiczny serialu, kultowe parodie snu imigranta, Ameryka. Pomimo trzytygodniowej rozgrzewki sezonu w Perth (błogosławieństwo dla produkcji, aby móc kontynuować, gdy COVID ponownie wychowuje swoją brzydką głowę), poziomy energii (i rytm, jak się wydaje) nie są tam, gdzie powinny. musieć Ameryka Bycie twórcą serialu jak zwykle.

Dziewczyny z odrzutowcami mogą być również bardziej wyjątkowe. Męski zestaw Jets and Sharks robi mocniejsze wrażenie, często trafiając w sedno stylu ruchu i postawy. Jednak przywódcy gangów, Noah Mullins (Reeve) i Temujin Terra (Bernardo), nie zapewniają władzy, której można by się spodziewać.

Reżyseria McNeely’ego zaprzecza jednak seksualnym elementom opowieści, wiarygodności, a także efektowi konfrontacji.

Przedstawieniem, w którym młodzieńczy entuzjazm najlepiej przekłada się na poprawność przedstawienia, jest oparta na różowej naiwności relacja Tony’ego i Marii. Tony coś nadchodzi i Maria i ich para gdzieś Są to wiersze nadziei w różnych stadiach dojrzałości, śpiewane z łatwością.

Podczas gdy często uważam, że połączenie pięknych dźwięków ma pierwszeństwo przed chemią, zarówno Nigel Huckle, jak i Sophie Salvesani przekazują prawdziwe, urocze połączenie. Z powodzeniem się uzupełniają: kłócąc się z atrakcyjnym entuzjazmem, Salvisani odkrywa przed Marią często niezbadane warstwy.

Słuchanie ekspresyjnej nuty granej na żywo przez 20-osobową orkiestrę to prawdziwa przyjemność. Dodatkowym atutem jest design: zespół i oświetlenie są proste i przyciągają wzrok, oddają miejsce i nastrojowy nastrój. Ogólnie rzecz biorąc, moda dobrze służy estetyce osobowości i ruchu, chociaż damskie projekty można lepiej dopasować do różnych typów ciała.

Chociaż ta produkcja nie jest w pełni świadoma Historia od strony zachodniejPotencjalny efekt, potężne komponenty działania generują synergię, która pozostaje przekonująca.

Historia od strony zachodniej Granie w QPAC do 22 sierpnia