„Poszukiwacze przygód w niepełnym wymiarze godzin”: poszukiwacze skamielin ustanowili rekord w Cotswolds | skamieniałości

Kiedy Sally i Neville Hollingworth zaczęli szaleńczo pracować nad zamknięciem, zamiast piec chleb lub robić testy na Zoom, paleontolodzy-amatorzy zwrócili się do Google Earth.

Para spędziła czas na planowaniu następnej podróży – wykorzystując zdjęcia satelitarne do zbadania miejsc, w których wcześniej znaleziono skamieliny – kiedy natknęli się na kamieniołom w Cotswolds. Ujawniając geologię, Neville, który ma doktorat z geologii, był w stanie powiedzieć nam, że stanowisko to było obiecujące, ale nie spodziewał się, że przyniesie jedno z najlepszych odkryć kopalnych w Wielkiej Brytanii od dziesięcioleci.

Muzeum Historii Naturalnej opisało swoje 167-milionowe znalezisko jako największe odkrycie szkarłupni jurajskich – grupy zwierząt, która obejmuje rozgwiazdy, kruche gwiazdy i pierzaste gwiazdy – jakie kiedykolwiek znaleziono w Wielkiej Brytanii.

„Kiedy blokada została zniesiona, otrzymaliśmy pozwolenie i rozejrzeliśmy się po kamieniołomie” – powiedziała Sally, lat 50, która pracuje na księgowości dla firmy budowlanej w Swindon.

Powiedziała, że ​​początkowo płyta, którą zabrali do domu z kamieniołomu, „wyglądała trochę nudno”, ale po przygotowaniu jej w garażu, 60-letni Neville szybko zawołał, żeby przyszła i popatrzyła.

Do tej pory z tego miejsca wydobyto ponad 1000 ważnych naukowo okazów – ich dokładna lokalizacja nie została ogłoszona – w tym bezprecedensowa kolekcja rzadkich pierzastych gwiazd, lilii morskich i skamieniałości rozgwiazd. Znaleźli również trzy nowe gatunki: rodzaj pierzastej gwiazdy, kruchej gwiazdy i ogórka morskiego. Eksperci twierdzą, że odkrycie dostarczy kluczowych informacji, które pomogą wyjaśnić ewolucyjną historię tych morskich stworzeń.

„To po prostu wygląda tak nudno, a potem zaczynasz ujawniać wszystkie te szczegóły i zachowujesz to niesamowite” – powiedziała. „Patrzę na to biedne małe stworzenie, które ma 167 milionów lat. To nierealne, prawda? Ci mali ludzie byli w pobliżu, gdy żyły dinozaury”.

Kiedy zdali sobie sprawę ze znaczenia tego, co odkryli, pod koniec zeszłego roku para skontaktowała się z dr. Timem Ewenem, głównym kustoszem paleontologii bezkręgowców w Muzeum Historii Naturalnej. Powiedział, że od razu wiedział ze zdjęć, że „mamy na rękach coś wyjątkowego”. Jednak z powodu ograniczeń związanych z koronawirusem minęły miesiące, zanim mógł przeprowadzić dalsze dochodzenie.

Ewen powiedział: „Nie byliśmy w stanie działać od razu z powodu ograniczeń Covida i podobnych rzeczy, które stawały się coraz gorsze. Więc trochę frustrujące było trzymanie się takiej ostrożności, aby poluzować ograniczenia, abyśmy mogli wyjść i zbadaj witrynę nieco dokładniej”.

Tydzień po pobraniu próbki z miejsca – które nie jest większe niż dwa korty tenisowe i mogło znajdować się pod wodą 167 milionów lat temu – potwierdził, że odkrycie ma globalne znaczenie.

„To największa grupa pod względem jakości zachowania, po prostu sama liczba osobników i różnorodność osobników” – powiedział.

Był to jedyny okaz, który Hollingworth odkrył sam w sobie „naprawdę ekscytujący”. Dodał jednak, że fakt, że mogą śledzić złoże na podłodze kamieniołomu „i uzyskać więcej próbek w większej liczbie, jest bezprecedensowy i niesamowicie ekscytujący”.

Dodał: „Czuję się bardzo źle Jestem zaszczycony, że mam to szczęście, że żyję w czasie, gdy dokonano odkrycia”.

Rodzina Hollingworthów wcześniej znalazła kompletną czaszkę mamuta z epoki lodowcowej, ale nic z tego. „Mówimy, że jesteśmy pełnoetatowymi menedżerami, ale niepełnoetatowymi poszukiwaczami przygód” — powiedziała Sally, która wróciła do witryny na początku tego roku, aby uczcić swoje 50. urodziny wycieczką.

„Zawsze mówimy: wyjdźmy, podróżujmy z nadzieją, a nie oczekiwaniami, udajmy się na spacer i spędźmy dobry dzień na świeżym powietrzu, a jeśli znajdziemy jakiś skarb, to jest to bonus. Ale myślę, że jak dotąd była to szalona podróż i oczywiście to dopiero początek podróży”.

Po trzech dniach wykopalisk na miejscu zespół zebrał 100 glinianych tabliczek, które są przygotowywane do przyszłych badań i które muzeum ma nadzieję pokazać publiczności.