Gdy zbliża się koniec roku i niektórzy z nas zaczynają rozważać zrzucenie kilku wakacyjnych kilogramów, nowy artykuł naukowy łączy otyłość z szybszym przyrostem masy ciała. stwardnienie rozsiane (SM).
poprzednie wyszukiwanie Pokazał już, że istnieje wyższa egzystencja wskaźnik masy ciała (BMI) w dzieciństwie ze zwiększonym ryzykiem rozwoju stwardnienia rozsianego.
the Nowe badaniektóry obejmuje 1066 dorosłych (w wieku 25-41 lat) z nowo zdiagnozowanym SM, stwierdzili, że otyłość w momencie wystąpienia SM była związana z większą akumulacją niepełnosprawności w ciągu sześcioletniego okresu obserwacji.
Powiąż ten wynik z poprzednimi wynikami Badania które wykazały związek między nadwagą lub otyłością a zmniejszoną objętością mózgu i pogarszającą się niepełnosprawnością w SM, dowiadujemy się więcej o bezpośrednim wpływie otyłości na postęp objawów SM.
Ryzyko umiarkowanego ADHD jest znacznie wyższe
Chociaż otyłość na początku choroby nie była istotnie związana z wyższym rocznym odsetkiem nawrotów, zwiększoną liczbą zmian w rezonansie magnetycznym ze wzmocnieniem kontrastowym lub większym obciążeniem zmian w obrazach T2 widocznych w badaniu rezonansem magnetycznym przez sześć lat obserwacji, otyli pacjenci zgłosili się do Rozszerzona Skala Statusu Niepełnosprawności (EDSS) Poziom 3 (pewna niepełnosprawność funkcjonalna, ale nadal pełna mobilność) jest znacznie szybszy niż u pacjentów bez otyłości.
Oznacza to, że chociaż obserwowane oznaki aktywności choroby mogą nie różnić się znacznie między osobą otyłą z SM a innymi osobami, postęp niesprawności wynikający z tego jest przyspieszony w przypadku wyższego BMI.
W tym badaniu naukowcy zastosowali standardową definicję otyłość Gdzie BMI jest równe lub większe niż 30.
Co ciekawe, nadwaga (z BMI między 25 a 29,9) na początku choroby nie była istotnie związana z większą niesprawnością na początku badania ani w dwu-, cztero- i sześcioletnim okresie obserwacji.
Utrata wagi może być korzystna, ale nie jest łatwa
Podczas gdy początek stwardnienia rozsianego – z otyłością lub bez – jest nieodwracalny, utrata nadmiaru tkanki tłuszczowej po postawieniu diagnozy jest możliwa i może przynieść korzyści w postaci spowolnienia narastania niepełnosprawności. Autorzy sugerują, że należy zbadać dostosowane zarządzanie otyłością pod kątem potencjalnych korzyści w poprawie długoterminowych wyników klinicznych u pacjentów, u których zdiagnozowano stwardnienie rozsiane.
Znacząca utrata wagi może być trudna dla osób ze stwardnieniem rozsianym i chociaż istnieją takie dowody, inni są. Badania Wyjaśnia, że większość osób ze stwardnieniem rozsianym nie próbuje zrzucić nadwagi, aby poprawić swoje potencjalne wyniki.
Zmiana jest zawsze trudna, jeśli chodzi o wagę, zwłaszcza z dodatkowymi trudnościami związanymi z ograniczonym ruchem, zmęczeniei inni objawy SM.
Aby pomóc osobom ze stwardnieniem rozsianym, które chcą spróbować schudnąć, wiele organizacji związanych z SM połączyło siły. Nagrane webinarium który przedstawia konkretne strategie kontrolowania wagi za pomocą odżywiania i ćwiczeń, gdy SM jest częścią obrazu stanu zdrowia.
Mniejsze hamowanie jest silnym katalizatorem
Dla niektórych osób możliwość spojrzenia w lustro i niewidzenia ich miłosnych uchwytów jest wystarczającą motywacją do ich rozwiązania Ćwicz więceji Jedz lepiejlub schudnąć, ponieważ kalendarz zmienia się od grudnia do stycznia.
Osoby ze stwardnieniem rozsianym mają potężną dodatkową zachętę: zdolność do spowolnienia postępu choroby i utrzymania większej zdolności funkcjonalnej.
Życzę Tobie i Twojej rodzinie jak najlepszego zdrowia.
dzięki,
drzewa
moja książka Szef kuchni przerwał dostępne o Amazonka. Śledź mnie na Strona życia z MS na Facebookui czytaj więcej Życie ze stwardnieniem rozsianym.
„Odkrywca. Entuzjasta muzyki. Fan kawy. Specjalista od sieci. Miłośnik zombie.”
More Stories
Aktywna służba wojskowa może zwiększać ryzyko urodzenia dziecka z niską masą urodzeniową u kobiet
Zdrowa dieta może zmniejszyć ryzyko chorób układu krążenia u osób, które przeżyły raka piersi
Profil epidemiologiczny i kliniczny chorób dłoni, stóp i jamy ustnej u dzieci w ośrodku trzeciego stopnia w Dżammu