Niedobór znieczulenia związany ze śmiertelnością pacjentów i powikłaniami

Jak wynika z dopasowanego badania retrospektywnego, nieodpowiednie praktyki kadrowe dla anestezjologów wiązały się ze zwiększoną zachorowalnością i śmiertelnością pacjentów chirurgicznych.

W badaniu obejmującym ponad pół miliona pacjentów zachorowalność i śmiertelność pacjentów po 30 dniach była znacznie wyższa, gdy zespoły opiekuńcze zatrudniały anestezjologa nadzorującego trzy do czterech interwencyjnych operacji zamiast jednego lub dwóch (5,75% vs 5,06%, Straight). ; średnia lub 1,15, 95% CI 1,09-1,21, s<0,001, według Sachin Kheterpal, MD, MBA z University of Michigan w Ann Arbor i współpracowników.

Ponadto zachorowalność i śmiertelność były również wyższe w zespołach obejmujących anestezjologa, który obejmował dwa do trzech nakładających się operacji (5,25%), a nie tylko jedną lub dwie (wskaźnik 1,04 lub 95% CI 1,01-1,08, s= 0,02), autorzy zauważają w gamma Chirurgia.

„Wysiłki mające na celu redukcję kosztów często mają na celu wysokie, stałe koszty usług anestezjologicznych, zakładając, że zwiększona odpowiedzialność kliniczna nie jest mniejsza niż zmniejszenie liczby personelu anestezjologa” – napisali Kheterpal i zespół. „Zrozumienie potencjalnego związku z jakością opieki nad pacjentem jest niezbędne do podejmowania decyzji przez personel opieki klinicznej”.

w towarzyszący komentarzDr Martin Almquist ze Szpitala Uniwersyteckiego Skåne w Lund w Szwecji zauważył, że „złożona procedura znieczulenia pacjenta, chwilowego usunięcia świadomości i czucia jest często protekcjonalnie nazywana po prostu… obrót przez chirurgów.

Kontynuował: „Jednak kompetencje, umiejętności, rozmiar i doświadczenie chirurga są ważne dla wyników pacjentów, a zgromadzone dane pokazują, że liczba, umiejętności i doświadczenie personelu anestezjologicznego mają również ogromne znaczenie dla wyników”.

Autorzy badania stwierdzili, że wyniki tego badania są zgodne z innymi badaniami pokazującymi konsekwencje niedoboru personelu.

„Badania w pielęgniarstwie wykazały, że instytucje o wyższym wskaźniku liczby pacjentów do pielęgniarek mają wyższe wskaźniki ogólnej śmiertelności pacjentów, zgonów po powikłaniach (brak ratunku) i innych zdarzeń niepożądanych” – piszą Kheterpal i współautorzy. „Zwiększenie obciążenia pracą kliniczną lekarza doprowadziło do obniżenia jakości opieki i słabych wyników klinicznych, z konkretnymi przykładami znalezionymi wśród szpitali medycyny wewnętrznej i specjalistów intensywnej terapii”.

W badaniu tym zespół badaczy wykorzystał dane z Elektronicznej Karty Zdrowia Okooperacyjnego Zestawu Wyników i objął 578 815 dorosłych pacjentów (średnia wieku 55,7, 55,1% kobiet), którzy przeszli poważną operację szpitalną w okresie od stycznia 2010 r. do października 2017 r. w 23 szpitalach akademickich. i dla Stanów Zjednoczonych.

Pacjenci zostali sklasyfikowani w następujący sposób:

• Grupa 1: Osoby, które miały anestezjologa i obejmowały jedną operację (48555 pacjentów)
• Grupa 1-2 (grupa referencyjna): więcej niż jedna lub więcej niż dwie nakładające się operacje (247 057 pacjentów)
• Grupa 2-3: więcej niż dwie i nie więcej niż trzy nakładające się zabiegi (216 193 pacjentów)
• Grupa 3-4: więcej niż trzy do nie więcej niż cztery operacje interwencyjne (67 010 pacjentów)

Dopasowanie punktacji skłonności zostało wykorzystane do stworzenia zrównoważonych grup próbnych z uwzględnieniem czynników zakłócających na poziomie pacjenta, chirurga i szpitala.

Pierwszorzędowym złożonym punktem końcowym była 30-dniowa śmiertelność i występowanie sześciu głównych patologii chirurgicznych: powikłań sercowych, oddechowych, żołądkowo-jelitowych, moczowych, krwotocznych i infekcyjnych.

Ogółem zachorowalność i śmiertelność wystąpiły po 30 026 operacjach – 30-dniowe zgony wystąpiły po 2607 operacjach, powikłania kardiologiczne po 5133, powikłania oddechowe po 6645, powikłania żołądkowo-jelitowe po 6694, powikłania moczowe po 5093, powikłania krwotoczne po 4457, powikłania infekcyjne po 4963. Operacje.

Kheterpal i wsp. stwierdzili również większe ryzyko zachorowalności i śmiertelności u pacjentów, gdy porównywali operacje, w których anestezjolog obejmował tylko jedną operację, z tymi, w których nadzorował jedną lub dwie operacje (odpowiednio 5,48% vs 5,06%; skorygowany OR 1,09, 95 %CI 1,02-1,16, s= 0,01).

Jeśli rekrutacja miała miejsce w stosunku 1:1 tylko przy operacjach wysokiego ryzyka, można by oczekiwać istotnej różnicy w porównaniu z grupą referencyjną (grupa 1-2), jednak uzasadnienie rekrutacji 1:1 może dotyczyć obu pacjentów wysokiego ryzyka ( wymagają dalszej uwagi) oraz małe obciążenie placówki (np. bezrobotni lekarze).Odkrycia te mogą nie mieć znaczenia dla typowej praktyki anestezjologicznej” – napisali.

Autorzy zwracają również uwagę, że obserwowana grupa szpitali może nie być reprezentatywna dla wszystkich warunków klinicznych, co stanowiło ograniczenie badania. Co więcej, uznali możliwość występowania niemierzalnych czynników zakłócających, takich jak ostrość pacjenta podczas operacji, bliskość sal operacyjnych i poziom stresu chirurga.