Ngani Laumape może odrodzić się w nowozelandzkim rugby

Peter Lamb jest felietonistą sportowym i byłym redaktorem sportowym z siedzibą w Manawatu.

Opinia: Wyobraź sobie w swoich snach, że Ngani Laumape myślał o powrocie z Francji, aby założyć koszulkę z numerem 12 swojej koszulki Manawatū Turbos.

Cóż, przestań się śmiać, bo to może się zdarzyć.

„La boule de demolition” powraca, pojawia się w całym mieście, nie tylko pomiędzy sezonami na Stade Francais w Paryżu.

Wrecking Ball wraca do domu z rodziną, by zostać, z tego, co słyszeliśmy, z kontraktu Franca, który miał wygasnąć w czerwcu 2024 roku.

Czytaj więcej:
* European Champions Cup: prostytutka z Wallabies Tolu Latu wyrzucona za zaprzysiężenie Wayne’a Barnesa
* Młodzi ludzie są przyszłością Manawatū Turbos, jeśli wszyscy pozostaną cierpliwi
* Njani Laumab zdobywa bramkę w ostatnim meczu, a Hurricane’y podtrzymują nadzieje na finały

W dojrzałym wieku 29 lat ma jawne ambicje, by ponownie zawalczyć w nowozelandzkie rugby i być może nie może się doczekać trasy Northern Tour, która odbędzie się jeszcze w tym roku. Aby to zrobić, musi biec w NPC.

Pod każdym względem ciesz się dzielnicami Paryża; Kto nie?

To, czy osiedlił się ze Stade Francais, jest dyskusyjne, ponieważ zmagali się przez większość sezonu, kończąc na 11 z 14.

Laumape już rozmawiał z Turbos i prawdopodobnie z huraganami, które miałyby w głowach głazy, gdyby ich nie złapały.

Z przyjemnością grałby poza Turbos z pierwszym kwintetem Bretta Camerona, który według Telegraph Rugby Factory podpisał kontrakt z Canesem na dwa lata po jego znakomitym sezonie w Manawatū w zeszłym roku.

All Blacks może zrobić gorzej niż dwóch byłych wojowników na drugim miejscu. Kolejnym błędem w sobotnim treningu było to, że Roger Toivasa-Cheek został powołany do gry z Irlandią tylko w ostatnich 10 minutach.

Zanim uciekł, David Haveli i Rico Ewan zbiegli z linii, gdy Irlandia zdobyła drobne próby.

Laumape nigdy nie powinien znajdować się poza ramami All Blacks. Można to wywieść z systemu All Blacks Iana Fostera na początku zeszłego roku, kiedy Laumape uprzejmie zaoferowano mu obniżkę wynagrodzenia, aby pozostać na miejscu.

Jeszcze wcześniej Steve Hansen opuścił go z drużyny Mistrzostw Świata 2019 w Japonii, a Laumab grał w Manawatu. Fani Turbos zapamiętają jego wpływ, geometrię z powrotem w Southland i zwycięstwo nad Canterbury w Christchurch.

Zobacz, jak Bundee Aki rozkwitło dzięki innowacyjnemu szkoleniu, a Laumape jest o kolejny poziom wyższy.

Jest teraz lekka czkawka. Laumape opuścił grę na Stade Francais 3 kwietnia z powodu naderwania mięśnia łydki, opisanej przez sześć tygodni kontuzji, którą nadal rehabilituje.

Budżet Turbos jest napięty, jak zawsze, a dodatek na 28 graczy jest pełny. Ale dla kogoś takiego jak Laumape zawsze jest sposób.

Być może na jego niekorzyść liczyło się to, że był postrzegany jako drugi specjalista. Duży nacisk kładzie się na grę wieloosobową, co jest eufemizmem dla grania graczy spoza centrum, takich jak Ewan, Scott Barrett, Ardi Savia, Will Jordan, David Haveli i mnóstwo centrów wyrzuconych z jednego miejsca do środka.

W razie potrzeby Laumape można łatwo napełnić jako zestaw. Obejrzyj filmy, które podkreśla, gdy zmienia konkurentów w mop o maksymalnym hałasie. Zapytaj o to Bewdena Barretta w zeszłym roku.

W Turbos, liga Kia Toa Laumape, Jason Emery, ponownie dzieli kapitana z Braydenem Iose, a Emery był w zeszłym roku na 12. miejscu.

Mógłby z łatwością wejść do centrum zamiast Josiaha Maraco, który jest daleko, aby zobaczyć, jak cieszy się Francją w Lyonie.

Refleksje fiaska

Obecny zespół All Blacks może być wdzięczny, że Lions, brytyjscy i irlandzcy razem, nie powrócą do Nowej Zelandii do 2029 roku.

Selektor Lions będzie musiał pozostawić dowolnego z obecnych irlandzkich graczy poza zespołem testowym, w tym trzech wygnańców, Kiwi i Australijczyka.

Ich trener, Andy Farrell, był obecny i cichy przez całą trasę, a mimo to ewoluował z ligi rugby po 370 występach w Wigan.

Wie, że Lions Tours był ich trenerem defensywnym pod wodzą Warrena Gatlanda w Australii w 2013 roku i powinien być faworytem do trenowania ich w Australii za trzy lata.

All Blacks po prostu wyglądali na maltretowanych w Wellington, przeszli przez zbyt mało etapów, wrzucili zbyt mało Irlandczyków na pokład i wylali za dużo piłki, próbując grać zbyt szybko.

Przypominało to niefortunny test Francji zeszłego roku, gdzie Tricolore sprintowali, walczyli All Blacks, a Francuzi zatrzymali ich późno.

Posiadanie All Blacks zawsze ścigających grę zamiast dyktowania warunków nie będzie już działać. Zaczyna boleć też brak zamka i wspornika.

Dopiero w 1997 roku siedzieliśmy w lożach na Lansdowne Road, głośno skandując irlandzkie wezwanie, gdy Irlandia mierzyła się z graczami głównie z Anglii.

Strzelili Christianowi Colinowi w gardło i All Blacks pomogli sobie do 63 punktów.

Czasy się zmieniły, wielki czas