Moja mama ma chorobę Alzheimera. Jak mogę uniemożliwić jej „pomaganie” w domu? | Życie i elegancja

Ja i mój mąż i mamy dwoje Dzieci (w wieku od sześciu do dwóch lat) niedawno przeprowadziły się do większego domu Mama może przyjechać i zamieszkać z nami. Jest po siedemdziesiątce Niedawno zdiagnozowano u niego chorobę Alzheimera.

Pracujemy w niepełnym wymiarze godzin i udostępnij Opieka nad dziećmi, moja matka zatwierdziła Z nami, abyśmy mogli zapewnić stabilny dom Ponieważ nie może już żyć sama. W miarę możliwości uważam, że nie jestem jej opiekunem – Mamy dwa asystents z pomóc z Opieka osobista, leki i wizyty lekarskie.

Jednak często kończymy na tym, że „opiekujemy się” nim w zakresie gotowania, prania, wyjmowania go na wiele dni na zewnątrz itp. Jeden Rzecz, z którą się zmagamy, to kiedy pytamy ją, czego potrzebuje lub chce, a ona zadaje pytanie O tym, czego potrzebujemy lub jak może nam pomóc. W rzeczywistości jest ich niewiele ona może zrobić, chociaż cieszymy się z jej powodu myć się Powiesić lub powiesić pranie, nawet jeśli trwa to długo i kończy się niedokończeniem.

Kiedy wytrwale próbujesz pomóc, staje się to punktem zapalnym dla mojego męża i mnie i sprawia, że ​​to, co powinno być prostą interakcją, jest stresujące i denerwujące.

To zachowanie Przed demencją – była cudowną, miłą samotną matką, która zawsze starała się opiekować innymi. Bardzo chcemy się nią zaopiekować, ale o wiele łatwiej nam będzie przyjąć pomoc prostym „Dziękuję!”.

Fajnie, że przyprowadziłaś do siebie matkę, ale tyle zajmowałaś się pracą i małymi dziećmi. Zastanawiasz się, czy pozwoliłeś sobie to przyznać?

Kiedyś myślałem, że opieka nad starszymi krewnymi ma wpływ fizyczny, ale wpływ psychologiczny jest znacznie większy. Zachodzi również zmiana między tobą a twoją matką, ponieważ przejmujesz rolę rodzicielską. A to jest naprawdę trudne: dla obu często dochodzi do niewypowiedzianej utraty ich rdzenia. Podejrzewam, że stało się to punktem zapalnym nie z powodu tego, co mówisz, ale z powodu tego, co w tobie wywołuje. Zastanawiam się, czy powie, że następnym razem możesz pomyśleć, jak naprawdę sprawia, że ​​czujesz? Bo myślę, że jest tu jakaś cicha emocja.

Zadzwoniłem do Julie Green z Demencja w Wielkiej Brytanii: „Zrobiłeś świetną rzecz, ale troszczysz się o matkę i matkę. Kiedy nie ma czasu dla siebie, ludzie mogą czuć się urażeni.” Jak zaznaczyła, jest to kluczowe, czyli to, że „każdy z nas potrzebuje sensownych działań; musimy czuć się docenieni, [and] Jesteśmy tu nie bez powodu”.

To, co ją wyróżnia, to pragnienie twojej matki, by pomóc, i może cierpieć z powodu utraty pewności siebie i poczucia własnej wartości. Możesz nie być w stanie powstrzymać jej przed powiedzeniem tego, ale możesz poradzić sobie z tym inaczej. Green zasugerowała, aby przyjrzeć się obowiązkom i sporządzić listę, aby mama mogła zidentyfikować, co zrobiłeś, a także przekazać jej opinię. Na dłuższą metę zaoszczędzi to nie tylko czas, ale także frustrację. Wtedy, gdy zapytasz swoją mamę, jak może pomóc, możesz powiedzieć: „Już to zrobiłem. A może zrobisz coś dla zabawy?”. Tutaj Green sugeruje, aby spojrzeć na to, co lubi robić twoja mama: robić na drutach, śpiewać i cokolwiek, co zwykle lubisz.