„Jak klaun w tutu”: Architekt londyńskiej Galerii Narodowej wpada w konflikt z planem rewitalizacji | Galeria Narodowa

tJest architektem kontrowersyjnego pawilonu Sainsbury’s Galeria Narodowa W Londynie publicznie odpowiedział na plany jego całkowitej przebudowy, zarzucając nowemu projektantowi, że „nadał naszemu budynkowi wygląd cyrkowego klauna”.

Kiedy Skrzydło Sainsbury, zaprojektowane przez Denise Scott Brown i jej męża Roberta Venturiego, zostało ukończone po ukończeniu w 1991 roku, moderniści i tradycjonaliści początkowo się z tego śmiali. Ale do tego czasu Venturi zmarł w 2018 rokuWedług historyka architektury, dr Barnabasa Caldera, „w absolutnym pierwszym rankingu postmodernistycznych budynków na całym świecie”, a Historic England przyznała mu najwyższą rangę.

Teraz przyszłość budynku jest ponownie otwarta, a Komitet Planowania Rady Westminster zdecyduje, czy zatwierdzić plany Świetna przebudowa. Dyrektor Galerii Narodowej Gabriele Vinalidi zlecił Annabelle Selldorf natychmiastowe uatrakcyjnienie pawilonu Sainsbury’s dla zwiedzających.

Ale Scott Brown nie jest zadowolony. „To sprawia, że ​​nasz budynek wygląda jak cyrkowy klaun” – powiedziała. „Są elementy tragedii – klauni cyrkowi udani, by wyglądać na szczęśliwych, ale tak nie jest. To jest klaun cyrkowy w tutu”. Scott Brown, obecnie 91-letnia, jest przyzwyczajona do oporu, jeśli chodzi o jej stylizacje. Pomimo tego, że była połową najbardziej wpływowego postmodernistycznego partnerstwa architektonicznego XX wieku, często była pomijana na korzyść Venturiego.

Powiedziała: „Pewnej nocy poszliśmy do Sainsbury’s i wszyscy zjedliśmy kolację, a ja położyłam się obok księcia Karola. Pokazałam mu plany i bardzo mu się podobało. Potem powiedział coś o „zbuduj swojego męża”, a ja powiedziałam: Czekaj. Jesteśmy w tym partnerami. Oboje to zaprojektowaliśmy.

Scott Brown i ówczesny książę Walii byli gośćmi Johna Sainsbury’ego, potentata handlu detalicznego, który wraz ze swoimi braćmi zapłacił 50 milionów funtów na sfinansowanie przedłużenia Galeria Narodowa. Venturi Scott Brown został wybrany do zaprojektowania budynku po tym, jak książę sprzeciwił się wcześniejszym planom jako „brutalne żar”. Jednak sprzeciw wobec nowego układu był taki, że kiedy królowa przyszła otworzyć budynek, była „bardzo zła na swoich poddanych za to, że byli tak bezczelni wobec swoich darczyńców”, wspomina Scott-Brown.

Musiała ponownie walczyć o swój róg, gdy Venturi otrzymała nagrodę Pritzker Architecture Prize w 1991 roku. Jury zdyskwalifikowało Scotta Browna pomimo jego prośby o uznanie jej za równorzędnego partnera.

Teraz, po raz kolejny, ona i jej przyjaciele gromadzili sprzeciw wobec nowego planu. Jak dotąd ośmiu byłych prezesów Royal Institute of British Architects (RIBA) potępiło „niewrażliwe” plany Selldorfa, twierdząc, że projekt zmieni „skrupulatnie zaprojektowaną przestrzeń w terminal lotniska”. Wśród innych przeciwników był Hugh Bermani Francesco da Mosto, Jules Lubbock i Towarzystwo XX wieku. Z kolei Galeria Narodowa ma zwolenników, w tym Tima Sainsbury’ego, i udało jej się przekonać Historię Anglii do przezwyciężenia jej początkowych obiekcji.

Badania Scott Brown rozpoczęły się w latach pięćdziesiątych XX wieku, kiedy ona i jej pierwszy mąż, Bob Scott Brown, jeździli po Włoszech w Morgan 3 Wheeler, odkrywając manierystyczną sztukę późnego renesansu. „Zatrzymaliśmy się u przyjaciół z niższej szlachty”, powiedziała, „mieszkając w piwnicy ich pałacu”. „Na dole mają wielofunkcyjne przestrzenie, a skala między tym a domem powyżej działa pięknie. To właśnie staraliśmy się zrobić z Galerią Narodową. I zadziałało.”

Skrzydło Sainsbury’s, w którym mieści się grupa renesansowa, ma fasadę, która miała być manieryczną wariacją na temat głównego budynku, zaprojektowanego przez Williama Wilkinsa w 1832 r. Od wejścia od ulicy odwiedzający wchodzą do ciemnego, gęstego, niskiego sufitu pokój, który wygląda jak krypta włoskiego kościoła, z ciężarem budynku powyżej. Stamtąd mogą wspiąć się szerokimi schodami na jasne i przewiewne galerie. Zawieszony chodnik łączący Sainsbury’s Suite z głównym budynkiem został zaprojektowany jako Most Westchnień.

Nawet lekkość holu ma swój cel. „Kiedy ludzie wchodzą po schodach, rozglądają się i mówią: „Wyczyściłem klapy” — mówi Scott Brown. „Ale tego nie zrobiliśmy — po prostu przyzwyczailiśmy ich oczy do chłodu panującego w piwnicy”.

Te subtelności mogą zostać utracone przez większość gości, którzy muszą stawić czoła długiemu czasowi oczekiwania, aby dostać się do apartamentu Sainsbury’s. W wykładzie RIBA Selldorf opisał lobby jako „ciemne i zagmatwane”, dodając, że „niektórzy ludzie uważają, że ciemność i zagracenie to dobra rzecz, inni nie. Ja należę do tego drugiego”.

Drzwi stały się de facto wejściem na całą wystawę dla około 15 000 zwiedzających dziennie, ponieważ wielki portyk głównego budynku Wilkinsa z 1832 r. W centrum Trafalgar Square nie jest przystosowany dla wózków inwalidzkich. Zgodnie z nowymi projektami usunięta zostanie część pierwszego piętra, aby przekształcić ciemny i kameralny hol wejściowy w większe, nasłonecznione atrium.

Istnieje pewna historia między dwiema kobietami. Rzadko zdarza się, aby praca architekta była poddawana przeglądowi za jego życia, jednak Sainsbury Wing to drugi budynek Venturi Scott Brown, który zlecił Selldorf. Pierwszym było Muzeum Sztuki Współczesnej w San Diego, które Scott Brown i jej mąż rozbudowali w 1996 roku.

Adaptacja Selldorf została otwarta w tym roku, a ona skrytykowała pracę swoich poprzedników w RIBA, mówiąc, że „nie było żadnej przestrzeni galeryjnej ani galerii” i że „aby odsłonić pełne piękno oryginalnego budynku”, usunęła „zwężkę Venturiego Scotta Browna instalacja, która zastępuje pergolę zasłaniającą budynek”.

Ta pergola, która miała połączyć muzeum z wioską La Jolla, również była przedmiotem sporu, ponieważ wśród tych, którzy błagali muzeum o jej zachowanie, byli Sir Terry Farrell i Robert Stern.

Upadek pergoli wyraźnie rozgniewał Scotta Browna, który powiedział, że dała Selldorfowi „tydzień naszego czasu biurowego” na przejrzenie uzasadnienia projektów, aby mogła ze współczuciem rozbudować muzeum. „Była taka uprzejma i urocza” – powiedziała. „Ale ona nie zwróciła uwagi. Nagle zrobiła to wszystko.”

Latem Selldorf i inni pracownicy Galerii Narodowej omawiali swoje zamiary ze Scottem Brownem, ale ona mówi, że nie widziała żadnych szczegółowych planów i około tydzień później złożyła wniosek o pozwolenie na budowę.

Scott Brown nie czuje się na tyle dobrze, by przemawiać do komitetu planowania, ale ma nadzieję, że zrozumieją, dlaczego fasada musi zostać zachowana.