Ćwiczenia fizyczne poprawiają sprawność sercowo-naczyniową i oddechową oraz łagodzą szkodliwe skutki leczenia raka

Według badania opublikowanego w JACC: Kardiologia. Jeśli ćwiczenia nie są możliwe podczas chemioterapii, dana osoba może później uczestniczyć w programie ćwiczeń, aby odzyskać ten sam poziom funkcji.

Wydolność sercowo-oddechowa, mierzona szczytowym poborem tlenu (VO2peak), jest jednym z najważniejszych niezależnych wskaźników zdrowia sercowo-naczyniowego. Podczas leczenia raka VO2peak spada nawet o 25%. Leczenie raka często prowadzi do działań niepożądanych, które pogarszają jakość życia pacjenta związaną ze zdrowiem (HRQoL), w tym zmniejszoną wydolność sercowo-oddechową, zwiększone zmęczenie i zaburzenia sercowo-naczyniowe. Wykazano, że aktywność fizyczna zmniejsza to ryzyko. Terapia ruchowa wiąże się ze zwiększoną wydolnością sercowo-oddechową, poprawą VO2peak, niższymi wskaźnikami chorób sercowo-naczyniowych, śmiertelnością z powodu raka i śmiertelnością ogólną.

Korzyści płynące z ćwiczeń dla pacjentów z rakiem są powszechnie uznawane. Jednak nie ma wystarczających dowodów na optymalny czas interwencji sportowej w celu poprawy długoterminowej sprawności sercowo-oddechowej u pacjentów z rakiem”.

Dr n. med. Annemiek ME Walenkamp, ​​pierwszy autor badania i onkolog medyczny, Department of Medical Oncology, University Medical Center Groningen w Groningen, Holandia

W badaniu ACT naukowcy zbadali skuteczność interwencji ruchowej podczas chemioterapii w porównaniu z leczeniem po leczeniu w celu poprawy długoterminowej sprawności sercowo-oddechowej. Do badania kwalifikowali się dorośli pacjenci z niedawnym rozpoznaniem chłoniaka piersi, okrężnicy, jąder lub chłoniaka nieziarniczego z limfocytów B, u których zaplanowano chemioterapię leczniczą. Między lutym 2013 a listopadem 2018 uczestnicy badania zostali losowo przydzieleni do 24-tygodniowej interwencji szkoleniowej, która rozpoczęła się w trakcie lub po chemioterapii. Rodzaje ćwiczeń obejmowały umiarkowany lub intensywny wysiłek na rowerze stacjonarnym, trening oporowy z maszynami do podnoszenia ciężarów i wolnymi ciężarami oraz badminton. Pierwszorzędowym punktem końcowym była różnica w VO2peak rok po interwencji. Drugorzędowymi punktami końcowymi były VO2peak po zakończeniu chemioterapii i interwencji, siła mięśni, HRQoL, zmęczenie, aktywność fizyczna i poczucie własnej skuteczności we wszystkich punktach czasowych.

Naukowcy odkryli, że bezpośrednio po chemioterapii grupa, która rozpoczęła terapię ruchową podczas leczenia, zgłaszała mniejsze zmęczenie, większą aktywność fizyczną i mniejsze spadki VO2peak, HRQoL i siły mięśni. Trzy miesiące po chemioterapii grupa, która po leczeniu zaczęła ćwiczyć, wykazała zbliżone wartości do grupy, w której ćwiczyła. Obie grupy powróciły do ​​wyjściowej sprawności krążeniowo-oddechowej 1 rok po zakończeniu ćwiczeń, niezależnie od terminu.

„Te odkrycia sugerują, że najlepszym momentem na ćwiczenia fizyczne jest chemioterapia. Jednak rozpoczęcie programu ćwiczeń fizycznych po chemioterapii jest realną alternatywą podczas ćwiczeń podczas chemioterapii” – powiedział Walcamp. „Mamy nadzieję, że nasze odkrycia zmotywują pracowników służby zdrowia do skierowania pacjentów do udziału w interwencjach ruchowych podczas leczenia przeciwnowotworowego”.